Het proefsleuvenonderzoek heeft aangetoond dat sporen aanwezig zijn vanaf de volle/late middeleeuwen (12de/14de eeuw) tot in de 20ste eeuw. Het sporenbestand is divers en bestaat uit grachten/greppels, bewoningssporen (muurresten, uitbraaksporen, …) en kuilen. Er is een duidelijke tweedeling op te merken waarbij enerzijds enkele oudere kuilen aangetroffen werden in het noordwesten van het terrein, waaronder twee met vol/laatmiddeleeuws vondstmateriaal. Eerder centraal aan de straatzijde situeert zich een sporencluster te linken aan de historische postmiddeleeuwse fase, meer bepaald funderingen en kuilen van de voormalige langgevelhoeve.

De opgraving bracht sporen aan het licht vanaf de 14de tot de 20ste eeuw.

De oudste sporen kunnen gelinkt worden aan leemontginningen voor de productie van bakstenen. Enkele kuilen die hiervoor primair gebruikt werden vertonen immers secundaire opvullingen met baksteenbrokken. Deze extractiekuilen lijken zich te groeperen ten noorden en westen van de hoeve en komen niet voor ter hoogte van de hoeveen het bijgebouw zelf wat mogelijk op een gelijktijdige datering wijst.

De muren van de langgevelhoeve zijn opgetrokken uit rode bakstenen van 23,5 x 11 x 6,5cm gevat in een poreuze gelige kalkmortel. Als basisfundering werden lokale veldstenen gebruikt waarop de bakstenen werden opgemetst. De brede basis is ca. 65cm, na twee steenlagen is een verstek aanwezig en begint de aanzet van het opgaande muurwerk met een breedte van ca. 40cm. Het muurverband is volgens een Vlaams verband waarbij lagen van kop geplaatste bakstenen afgewisseld worden door lagen van strek geplaatste bakstenen. Van de langgevelhoeve blijkt enkel nog de westelijke korte zijde en de aanzet van de noordelijke en zuidelijke muur aanwezig te zijn. Het grootste deel blijkt echter verstoord door latere bouwfasen van de hoeve. Hierbij werd een deel van de muren herbruikt maar werd de woning ook aan de westelijke zijde deels uitgebreid. De langgevelhoeve heeft een breedte van ca. 8,5m met een interne breedte van ca. 7,35m.

De oorsprong van de bakstenen hoeve kan via stratigrafie en aangetroffen vondstmateriaal in de 16de of vroege 17de eeuw gezocht worden. Aanwijzingen voor een oudere houten (of bakstenen) voorloper werden niet vastgesteld, maar kan ook niet uitgesloten worden. Mogelijk heeft de steenbouwfase alle sporen van de voorloper archeologisch gewist en was deze op dezelfde locatie te situeren. De verstoringsgraad bleek immers groot over het grootste deel van de hoeve, met uitzondering van de westelijke gevel.

Bootanisch onderzoek op een 16de-eeuwse waterkuil duidt aan dat het bomenbestand eerder beperkt was en dat er voornamelijk kruiden en gebruiksplanten aanwezig waren. Dit wijst er duidelijk op dat in deze periode al sprake is van een sterke cultivering en dat bewoning aanwezig moet geweest zijn.

Naast de laat/postmiddeleeuwse sporen werd een losse silexvondst aangetroffen die ruim gedateerd kan worden in het neolithicum.Het gaat om een afslagfragment in de typische grijze mijnsilex uit Spiennes.