De archeologische opgraving bracht vooral sporen uit de Romeinse periode en de vroege middeleeuwen aan het licht. De Romeinse sporen dateerden uit het einde van de 1ste eeuw tot het midden van de 2de eeuw n.Chr. en bestonden uit drie brandrestengraven. Mogelijk maakten ze deel uit van een groter grafveld dat zich ten zuiden van het opgravingsvlak bevond. Er werden enkele goed bewaarde grafvondsten gerecupereerd uit nissen die zich in of vlak buiten de graven bevonden. Verder werden geen sporen geregistreerd die met de graven in verband gebracht kunnen worden. Over de rest van het terrein werden vooral vroegmiddeleeuwse sporen gevonden. Er was sprake van één of meerdere gebouwplattegronden in de zuidelijke helft van het vlak. Ook langs de westelijke grens bevond zich een mogelijke gebouwplattegrond. Over de rest van het areaal werden enkele mogelijke voorraadkuilen en greppels aangetroffen. Ten slotte werd er ook een waterput aangetroffen, waarin twee bekistingen werden gecoupeerd. De natuurwetenschappelijke analyses dateren de vroegmiddeleeuwse sporen in de 6de en 7de eeuw n. Chr. Centraal in de opgravingszone bevond zich een cluster van paalsporen die waarschijnlijk de restanten zijn een tweede hoofdgebouw uit de 7de tot 9de eeuw. De sporen vormen aanvulling op de al bestaande kennis over de vroege middeleeuwen in de regio.