Bij dit onderzoek kwamen sporen aan het licht van een meerperiodesite, waarvan de oudste sporen dateren uit de late bronstijd-vroege ijzertijd (1100-500 v.C.) tot de eerste helft midden ijzertijd (500-375v.C.). De oudste vondsten gaan echter terug tot in de steentijden. Zo werden twee vuursteenartefacten teruggevonden in de vulling van twee kuilen uit de late bronstijd-vroege ijzertijd tot de eerste helft van de midden ijzertijd.

De archeologische sporen wijzen op de aanwezigheid van een woonerf in het zuidelijke deel van het terrein. Het erf wordt in het noorden afgebakend door de een noordoost-zuidwest georiënteerde gracht en loopt vermoedelijk verder buiten de grenzen van het plangebied in oostelijke, zuidelijke en/of westelijke richting. Op basis van het aangetroffen aardewerk en de datering van een brokje houtskool uit een van de kuilen, kunnen de sporen gedateerd worden tussen de late bronstijd-vroege ijzertijd (ca. 1100-500 v.C.) en de eerste helft van de midden ijzertijd (ca. 500-375 v.C.).

Na opgave van het woonerf wordt het terrein enkele eeuwen verlaten tot het noordelijke deel ervan gedurende de late ijzertijd-vroeg-Romeinse periode (ca. 250 v.C.-70 n.C.) ingericht wordt voor funerair gebruik. Twee parallelle brandrestengraven getuigen hiervan. 14C-datering van een houtskoolfragment uit één van de graven plaatst ze preciezer rond ca. 100v.C. tot 60n.C.

Er werden binnen de opgravingszone geen sporen van middeleeuwse activiteiten teruggevonden. Het terrein raakt pas in de late 18de -19de eeuw opnieuw in gebruik. Hiervan getuigt een afvalkuil met fragmenten van hamerflessen. Het spoor kan vermoedelijk gerelateerd worden aan de toenmalige bebouwing van het terrein, net ten noordoosten van de opgravingszone.

De meest recente, archeologisch relevante sporen zijn drie bomkraters uit de Eerste of Tweede Wereldoorlog. Het dorpscentrum van Petegem kreeg immers zowel aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (november 1918) als gedurende de Tweede Wereldoorlog (mei 1940) te maken met zware oorlogsschade.