Binnen het plangebied werden twee gebruiksfases onderscheiden: een eerste in de volle middeleeuwen en een tweede in de nieuwe en nieuwste tijd. 

De oudste sporen dateerden uit de volle middeleeuwen. Het betrof twee greppels, een aantal paalkuilen en verschillende graven. Greppels en paalkuilen wijzen mogelijk op erfafbakening. De meeste sporen houden verband met het kerkhof rond de Sint-Bavokerk. Vanaf de 10e eeuw is er sprake van een eerste stenen kerk en ook de vroegste begravingen die buiten de toenmalige kerk werden aangetroffen dateren van die periode. De individuen uit deze periode werden niet fysisch-antropologisch onderzocht omwille van de zeer slechte bewaring van het botmateriaal. Er konden
geen uitspraken worden gedaan over geslacht, leeftijd of pathologieën van deze personen.

Uit de periode na de volle middeleeuwen is archeologisch gezien zeer weinig bewaard. Vermoedelijk werd het terrein opnieuw ingericht en werd het verkleinde begravingsareaal voorzien van een kerkhofmuur. Er werd vanaf dan enkel binnen de kerkhofmuur begraven. Dit gebeurde volgens de christelijke traditie.

Er werden geen graven uit de late middeleeuwen of vroege nieuwe tijd aangetroffen. De graven binnen de kerkhofmuur lijken voornamelijk uit de 19e en het begin van de 20e eeuw te dateren. Dit wordt ook gesuggereerd door het vondstmateriaal dat in de kerkhofgrond werd aangetroffen, dat voornamelijk uit de 20e eeuw dateert. Dat er weinig of geen graven zijn die uit de late middeleeuwen en de nieuwe tijd dateren toont aan dat het kerkhof regelmatig geruimd werd om plaats te maken voor nieuwe graven. Dit gebeurde een laatste keer in 1956, maar blijkbaar slechts oppervlakkig. Het kerkhof behield enkele eeuwen lang zijn vorm en uitzicht, tot de muur aan het begin van de 20e eeuw werd gesloopt en het Sint-Bavoplein werd aangepast naar de breedte die het vandaag kent.

Het fysisch antropologisch onderzoek van 27 van de 69 opgegraven individuen toonde aan dat deze personen over het algemeen typische ouderdomskwaaltjes en een occasionele breuk vertoonden. Eén enkel individu leed aan spina bifida, maar bereikte toch een volwassen leeftijd. De gebitshygiëne was over het algemeen slecht, maar er werd moeite gedaan om de ongemakken die hieruit voortvloeien aan te pakken. Geen enkel individu vertoonde sporen van uitermate zware arbeid en er waren ook geen sporen van bepaalde beroepen terug te vinden in het botmateriaal. Alle leeftijden en beide geslachten waren vertegenwoordigd, zoals op een dergelijke begraafplaats aan een centrale parochiekerk kan worden verwacht.