Uit de Romeinse tijd werd één scherf uit terra sigillata opgegraven. Deze moet echter als intrusief beschouwd worden.

Uit de middeleeuwen werden verschillende grachten, greppels, (paal)kuilen en een waterkuil aangetroffen. Enkele van de aangetroffen greppels en kuilen kunnen gelinkt worden aan verschillende fasen van bewoning en vormen één of meerdere structuren. Er werd mogelijk een site met walgracht aangetroffen, deze zou opgebouwd zijn uit verschillende grachten. De site met walgracht zou nadien ook verschillende malen uitgebreid zijn, waarbij één van de vermoedelijke wooneilanden vermoedelijk alsmaar groter en groter werd. Er werd binnen een eerste zone een circulaire structuur aangetroffen waarvan de interpretatie helaas onzeker is. Op basis van de vorm en afmetingen kan een hypothese naar voor worden geschoven van konijnenberg. 

Nog interessant is dat de fasering van de site met walgracht tegelijkertijd kaderde in een periode waarin een vrij bosrijke omgeving ontgonnen werd. Op die ontgonnen plaatsen verscheen dan vegetatie typisch voor een dergelijke omgeving, zoals adelaarsvaren. Vanaf de derde fase van de site met walgracht nam het bosareaal sterk af, dit ten behoeve van de graslanden die waarschijnlijk sterk werden geëxploiteerd. Naar alle waarschijnlijk graasde vee op de graslanden en was er sprake van fluctuerende waterstanden waarbij de graslanden in de winter nat waren en in de zomer (deels) droogvielen. Er zijn eveneens aanwijzingen voor de lokale verwerking van vlas, broodtarwe en rogge. 

Uit de periode van de Eerste Wereldoorlog betreft het een aantal bomkraters, een loopgraaf en enkele schuttersputten en –kuilen. Hier kon een Duitse loopgraaf gevolgd worden gedurende 43 m. Er zijn een aantal vuurbaaien zichtbaar en er kon worden vastgesteld dat de loopgraaf oorspronkelijk uit schuttersputjes bestond die later met elkaar zijn verbonden. Nog in deze zone werd een afvalkuil en een uitgewerkte bomput uit de Eerste Wereldoorlog aangetroffen.

Ook werd een ouder tracé van de Pluimstraat aangetroffen, net zoals een schuttersputje. 

Concluderend kan gesteld worden dat het projectgebied aan de Pluimstraat te Diksmuide vermoedelijk reeds bewoning kende vanaf de volle middeleeuwen. Hoe die bewoning er exact uitzag en wat de dimensies waren van die bewoning is niet duidelijk, aangezien een duidelijke afbakening niet werd aangetroffen.