De opgraving te Ruiselede Poekestraat heeft de verwachtingen uit het proefsleuvenonderzoek zeker ingelost. Naast de verwachte Romeinse sporen zijn sporen gevonden van een steentijdoccupatie, een occupatie in de late bronstijd, in de midden ijzertijd en de volle middeleeuwen. Geïsoleerde sporen konden waargenomen worden uit de late middeleeuwen, de Tweede Wereldoorlog en de 19de-20ste eeuw. 

De steentijdoccupatie is ex situ aangetroffen en gaat eigenlijk om het restant van een occupatie in die periode, die doorheen de tijd verstoord is geraakt, waardoor de vondsten enkel bij de aanleg van het vlak (in de bouwvoor) en in jongere contexten werden verzameld. 

De occupatie uit de late bronstijd betreft een enkele afvalkuil, met drie complete potjes, die in het oosten van de opgraving is gedocumenteerd. Dit doet vermoeden dat de bijhorende nederzetting zich vermoedelijk nog meer naar het oosten bevindt.

Ook de waterput uit de ijzertijd is het enige spoor uit deze periode, die zo een hint geeft naar een nederzetting meer naar het oosten. Het aardewerk, in totaal 385 scherven, geeft een datering van de waterput in de late ijzertijd, namelijk de Vroeg La Tène. Het dendrochronologisch onderzoek heeft de houten beschoeiing gedateerd op het einde van de 5e eeuw v. Chr. met kapdata na 432, na 436 en na 433 v. Chr. Een botanisch staal lijken te wijzen op verwerking van cultuurgewassen in de onmiddellijke omgeving van de waterput, waardoor wordt vermoed dat het erf niet ver van de waterput lag. Het landschap was nog bosrijk, met soorten voor zowel droge als natte gronden. 

De Romeinse sporen op de site kunnen eigenlijk over een ruimere periode gedateerd worden gezien de huisplattegronden een evolutie doen vermoeden die wordt ingezet in de late ijzertijd en tot in de Romeinse periode doorloopt. Deze occupatie lijkt een sterke relatie te vertonen met de specifieke locatie, namelijk nabij de aftakking van de beekloop, waarvan het water noodzakelijk was voor de rootkuilen en -greppels die in deze periode een duidelijke ambachtelijke specialisatie lijken te vertonen. De dempingspakketten van de rootkuilen lijken te dateren vanaf het einde van de 1ste eeuw tot het begin van de 3de eeuw. Deze specialisatie was mogelijk ook aanwezig aan de Ommegangstraat hoewel daar de desbetreffende kuil niet als dusdanig is geïnterpreteerd, noch verder is onderzocht.

Vulling 17 uit de geul is gedateerd en geanalyseerd op pollen en macroresten. De datering is veelbelovend met een datering tussen 73 en 226 n. Chr. Het palynologisch onderzoek en de resultaten op het macrobotanische materiaal wijzen in de richting van een recent afgesneden beekdal, waarbij de onmiddellijke omgeving nog begroeid was met natte bossen en rietmoeras, maar verderop was de ontginning van het landschap reeds aan de gang, waarbij het beekdal geregeld werd bezocht. De resultaten zijn sterk vergelijkbaar met deze van twee midden-Romeinse waterputten te Ruiselede-Bundingstraat.

In de volle middeleeuwen is de locatie eveneens van belang, gezien uit het botanisch verhaal uit de vulling van de waterput de teelt van vlas wordt aangegeven. Het roten van deze stengels werd dan vermoedelijk in de beekloop zelf gedaan, gezien er in deze periode geen specifieke kuilen voor zijn gegraven. Wel is het woonerf compleet, met erfgreppel en een woonhuis van een type dat tot nu toe enkel lijkt voor te komen te Oudenburg. 

Enkele geïsoleerde sporen uit de nieuwe en nieuwste tijden, zoals een bomkrater en het tramspoor, vervolledigen het archeologisch verhaal van de site. 

De macroresten in de waterput uit de late ijzertijd geven een beeld van een vermoedelijk vrij beboste omgeving. De macroresten van eik, berk, hazelaar en wilde appel bevestigen het beeld van eiken-beukenbossen op lemige bodem, terwijl zwarte els en sporkehout de alluviale bossen vertegenwoordigen. In het landschap bevinden zich vrij voedselarme, vaak natte graslanden, waar men het vee kon weiden. De drogere bodem ten oosten van de site is de meest waarschijnlijke plaats voor de akkers. De akkers werden ingezaaid met granen (spelt, pluimgierst en mogelijk emmer), vlas en oliegewassen (nogmaals vlas, maanzaad, huttentut en wellicht raapzaad). Dit cultuurgewassenspectrum past goed bij wat bekend is over de ijzertijdlandbouw op de zandleemgronden.

Het pollenbeeld van de midden-Romeinse periode is van een vrij beboste omgeving. Het wordt gedomineerd door bossen op natte bodem en grasland (alsook mogelijk rietvegetatie). Pollen van cultuurgewassen en akkeronkruiden zijn nauwelijks aanwezig, wijzend op een slechts beperkte menselijke aanwezigheid, ondanks de nabijgelegen nederzetting uit deze periode. Economisch lijkt het primair om weiland te gaan.