Het plangebied ligt juist ten zuidwesten van waar de Weesbeek ontspringt. Naar aanleiding van een verkaveling vond er een archeologisch vooronderzoek plaats.

Uit het booronderzoek blijkt, dat het hele terrein opgehoogd is geweest. De dikte van het ophogingspakket varieert tussen 50 en 120 cm en stijgt richting noordoost. Dit pakket bevatte lokaal veel puin en was tijdens het veldwerk sterk uitgedroogd. Er werden geen verstoringen van het begraven loopvlak geregistreerd. Dit betekent dat het bodemarchief op de meeste locaties zo goed als intact is. De opgenomen begraven bodem vertoonde kenmerken van een moerassig milieu, maar het kan niet met zekerheid gezegd worden in welke mate het terrein in het verleden nat geweest is.

Tijdens het verkennend archeologisch booronderzoek zijn twee vuursteenartefacten aangetroffen. In beide gevallen gaat het om chips. Het eerste
exemplaar is vervaardigd uit een roodbruine vuursteen en meet 6x7x1 mm. De tweede chip is iets kleiner (5x3x1 mm), uit een beige-gele vuursteen vervaardigd en naast een cortexrestant in het bezit van een zwakke glans en beschadiging op de boorden. Het antropogeen en/of in situ karakter van dit artefact staat dan ook niet vast. Er werd ook één aardewerkfragment opgeboord. Het betreft een sterk verweerd, oxiderend gebakken wandfragment. De vondst kan slechts zeer ruim in de Romeinse tijd of middeleeuwen worden gedateerd.

De uitgevoerde waarderende archeologische boringen gaven een gelijkaardige bodemopbouw zoals beschreven in voorgaande vooronderzoeken. De aardkundige situatie vertoont een vrij gave bodemopbouw onder een puinig ophogingspakket van ongeveer 60 cm ter hoogte van de uitgevoerde
boringen. De bodem daaronder bestond uit een oudere Ahp met daaronder de moederbodem (C), al dan niet met oxidoreductie kenmerken. Enkel WAB 3 vertoonde een AC horizont (60-80cm) vlak onder de ophogingslaag. De bovenste horizont was sterk verrommeld door wortels n boomstronken.

Er werden geen bijkomende vuursteenartefacten aangetroffen binnen het plangebied. Hoogstwaarschijnlijk bevindt er zich een steentijdvindplaats in de nabije omgeving van het plangebied, wat de eerdere vondst kan verklaren.

Er werden tijdens het proefsleuvenonderzoek weinig antropogene sporen aangetroffen met enige ouderdom. De overige sporen waren natuurlijk van aard of zijn recente verstoringen. Het enige spoor waarbij een datering mogelijk was, is spoor 1003, een kuil waarin een aardewerkfragment
aangetroffen werd met een datering uit de 18de-19de eeuw. Het spoor zat in een referentieprofiel waarbij het spoor voorkwam in een oude Ap horizont, later afgedekt door een recentere ophogingsfase uit de jaren ’60.

Een opmerkelijke vaststelling was de aanwezigheid van een oude poel of vijver met venige afzettingen in het zuidoostelijke gedeelte van het plangebied, dat in verband te brengen is met de kwelzone op het aanpalende perceel. Deze lagen waren herkend in het landschappelijk bodemonderzoek als een tweede humeuze stabilisatiehorizont, wat later het gradueel opvullen van de poel met gyttja en veen bleek. De poel of vijver werd daarna afgedekt met colluviale afzettingen zoals gebeurde over het gehele terrein. Ten tijde van die poel moet het terrein voor een lange tijd zeer nat en moerassig zijn geweest.

Bovenstaande vooronderzoeken toonden aan dat de kans op het aantreffen van archeologische vindplaatsen binnen het plangebied zeer klein is.