Het archeologisch onderzoek in de Sint-Martinuskerk heeft, ondanks de beperkte omvang van de vloerverwarmingsputten, toch fundamenteel nieuwe informatie opgeleverd die van belang is, niet alleen voor de kerk, maar ook voor de stad. Er werd verwacht dat er nog iets van de oudere kerkfases bewaard ging zijn, maar er werd niet gedacht dat deze kleine putten het mogelijk zouden maken om een idee te krijgen van de omvang en het uitzicht van de Romaanse kerk. Zo werd vastgesteld dat de Romaanse kerk, gebouwd in de 11de of de 12de eeuw, drie beuken had en waarschijnlijk meer dan 41 meter lang was. Op één plaats in de viering werden oudere kuilen aangetroffen. 14C dateringen plaatsen deze kuilen in de Karolingische periode, de periode tussen 700/750 en 900 na Christus. Dit zijn de oudste dateringen tot op heden binnen de kerk. Hoewel niet met zekerheid kan aangetoond worden dat de aangetroffen sporen in relatie staan tot een kerkgebouw - een voorloper van de Romaanse kerk in dat geval - duidt de locatie van de kuilen, nabij de latere natuurstenen massieven, er op dat deze zone van de kerk in die periode wel reeds intensief werd gebruikt.

Verspreid over de kerk konden in totaal 68 sporen als inhumatiegraf herkend worden. Hierbij konden niet steeds menselijke resten geregistreerd worden. De lange periode van begraven zorgde immers vaak voor het geheel of gedeeltelijk vergraven van oudere graven bij de aanleg van een nieuw graf. De meerderheid van de begravingen gebeurde in eenvoudige houten grafkisten, doch er konden tevens verschillende resten van grafkelders herkend worden. In totaal zijn 36 individuen aangetroffen in anatomisch verband. Van twee individuen was de positie niet vast te stellen (bv. knekelputbegravingen). Daarnaast vertonen 30 begravingen een W-O oriëntatie en 3 een O-W oriëntatie. Van deze laatste mag verondersteld worden dat ze geestelijken waren.