Dankzij de goede en zeer nauwkeurige resultaten van het geofysische vooronderzoek was het mogelijk geweest om de werkput precies boven de inslagkrater te situeren. Bijgevolg bleef de verstoring van het bodemarchief beperkt.

De inslagkrater had de vorm van een langgerekte, afgerond rechthoekig vlak met op de korte zijden een uitstulping afkomstig van de vleugeluiteinden. Dankzij deze vorm- en in combinatie met de vondstlocatie van enkele onderdelen zoals de rubberboot die steeds in de rechtervleugel zat opgeborgen- kon bepaald worden hoe het toestel zichzelf de grond had ingeboord. De locatie en oriëntatie van de motorblokken en het landingsgestel wezen op een vrij loodrechte impact. Dit werd bevestigd door het aantreffen van onderdelen uit het staartstuk nabij cockpitfragmenten. Daarenboven wees het laatste op een impact bij hoge snelheid waardoor het toestel volledig in elkaar werd gedrukt.

Centraal in de inslagkrater werd een recenter spoor vastgesteld dat geïnterpreteerd kon worden als de bergingsoperatie uit 1946 wanneer bergingseenheden van de RAF een poging hebben ondernomen om de lichamen te bergen. Hierbij werd centraal, ter hoogte van de romp, gegraven tot aan de cockpit. Door deze ingreep werd een deel van het wrak verstoord en bepaalde onderdelen reeds verwijderd. Toch bleek uit het archeologisch onderzoek dat het destijds niet mogelijk was om de berging volledig uit te voeren. Er werden namelijk nog resten van minstens 4 van de 7 bemanningsleden aangetroffen tussen de brokstukken.

Het huidige onderzoek heeft 2 resultaten geboekt. Enerzijds zijn alle resten van de bemanningsleden geborgen en reeds bijgezet op de Commonwealth Heverlee War Cemetery waar ook de initieel geborgen bemanningsleden begraven liggen. Anderzijds bracht de opgraving iets meer duidelijkheid over het lot van de NN775 en haar bemanning.