De opgraving leverde sporen op uit de volle middeleeuwen, de late middeleeuwen, de nieuwe tijd en uit de Eerste Wereldoorlog. Een onderscheid wordt hier gemaakt omdat de sporen uit de eerste groep eerder beperkt waren terwijl de sporen uit de tweede groep sterk vertegenwoordigd waren. Het terrein speelde namelijk een prominente rol in het Belgische verdedigingsnetwerk tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Het oudste spoor dateert uit midden de 12de eeuw-begin 13de eeuw of iets vroeger- dateerbaar materiaal was afkomstig uit de bovenste vullingslagen- en was het enige spoor uit deze periode dat werd aangetroffen binnen het onderzoeksgebied. Het betrof een drenkkuil die werd aangetroffen ten noorden van de Vlavaart.

Uit de late middeleeuwen werden greppelsystemen, een kuil en krengbegravingen aangetroffen. Er is dus sprake van een verhoogde activiteit binnen het projectgebied, zeer waarschijnlijk gericht op akkerbouw. Een evolutie die zich moet ontwikkeld hebben tussen het begin van de 13de eeuw en de 2de helft van de 14de eeuw. In totaal werden 2 afzonderlijke greppelsystemen onderscheiden. Beide systemen en de kuil werden op basis van het vondstmateriaal in hun vulling gedateerd in de 2de helft van de 14de eeuw- begin van de 15de eeuw. Tenslotte zijn ook 5 krengbegravingen van runderen. Omwille van hun ruimtelijke relatie met greppelsysteem 1 werden ze ook in deze periode gedateerd. Het ontbreken van een direct fysieke oversnijding of vondstmateriaal bij de krengen maakte het evenwel onmogelijk om deze datering daadwerkelijke te bevestigen.

Zoals reeds vermeld, kent het gros van de aangetroffen sporen een oorsprong in de Eerste Wereldoorlog. Twee fazen: - Naar alle waarschijnlijkheid is het Franco-Belgische loopgravensysteem in deze periode te plaatsen. Het is niet mogelijk om de exacte oorsprong te achterhalen, maar de aanleg moet hebben plaatsgevonden in de 3 weken tussen 18 oktober en 10 november 1914.

Op basis van het vondstmateriaal is het duidelijk dat zowel Franse als Belgische troepen de loopgraaf hebben bemand- met een duidelijk overwicht aan Fransen- maar dat er weinig strijd is geleverd. De vondsten wijzen op soldaten die paraat stonden voor een eventueel gevecht - groot aantal geweerpatronen- en ondertussen de tijd doodden- civiele vondsten die weinig nut hadden in de loopgraven.

Uit dezelfde periode dateren ook de stoffelijke resten van de soldaten die werden aangetroffen binnen het onderzoeksgebied. In totaal werden de resten van minstens 5 lichamen aangetroffen waarvan er 3 op een rij waren begraven. De andere 2 waren zwaar verstoord door een granaatinslag maar lagen vermoedelijk ook in een veldgraf.

In de loop van 1917 werd nog een element toegevoegd aan het loopgravensysteem binnen het onderzoeksgebied. Een verbindingsloopgraaf verbond de Tranchée de l’Épi met achterliggende posities. Deze duidelijk planmatig aangelegde loopgraaf was zeer ondiep en dus grotendeels bovengronds opgebouwd met aarden wallen.

Archeologisch konden binnen het onderzoeksgebied dus aanwijzingen en sporen aangetroffen worden die het hele verloop van de oorlog nabij Diksmuide omvatten. Vanaf de wanhopige strijd in 1914 tot het Bevrijdingsoffensief in 1918. Archeologische sporen die het mogelijk maakten de Belgische zijde van de loopgravenoorlog nader te bestuderen.