Tijdens het vooronderzoek toonden de landschappelijke boringen een goed bewaarde bodem aan zonder zichtbare verstoringen. De kans op in situ steentijdartefacten sites bleek echter zeer klein (A-C profiel), maar gezien de gunstige bewaring konden nog archeologische grondsporen bewaard zijn. Bij het proefsleuvenonderzoek bleek duidelijk dat sporen over het volledige plangebied aanwezig waren waaronder waterhoudende structuren (grachten/greppels), maar ook paalkuilen en kuilen die wezen op bewoning. Het ingezamelde vondstmateriaal leek een datering in de middeleeuwse periode voorop te stellen. Daarnaast werd een crematiegraf uit de metaaltijden aangetroffen en onderzocht en werd handgevormd aardewerk teruggevonden in de uiterste noordelijke hoek. Het vooronderzoek wees bijgevolg op de aanwezigheid van een meerperiodensite waarbij zowel bewoning als funeraire sporen aanwezig waren. Een houtskoolrijk spoor met in situ verbranding wijst bovendien in de richting van artisanale activiteiten.

Tijdens het vervolgonderzoek werd deze interpretatie van een meerperiodensite bevestigd. De oudste aangetroffen sporen betreffen een grafveld uit de late bronstijd (31 crematiegraven). Het gaat hierbij hoofdzakelijk om urnengraven, maar er werd ook één beenderpakgraf vastgesteld. In zeven urnengraven zijn bijpotjes aangetroffen. Enkele sporen zijn als grafmonumenten te interpreteren. Op enkele crematieresten (3 graven) werden 14C-analyses uitgevoerd. Twintig crematiegraven werden geselecteerd en onderworpen aan een eerste fysisch antropologisch basisonderzoek om de mogelijkheden voor eventueel vervolgonderzoek te evalueren.

Uit de Romeinse tijd werden drie gebouwstructuren herkend. Het gaat om twee hoofdgebouwen en een spieker. Daarnaast werd ook een waterkuil aangesneden die vermoedelijk ook in de Romeinse periode te dateren is.