De oudste vondst betreft een bewerkte kling uit het neolithicum (ca. 5300-2100 v.Chr.). De kling, voorzien van geretoucheerde boorden, werd aangetroffen tijdens de aanleg van het vlak in een secundaire positie. Het artefact werd vervaardigd in een grijze mijnsilex.

De oudste grondsporen dateren uit de ijzertijd (ca. 800-50 v.Chr.) en bestaan uit diverse paalkuilen van hoofdgebouwen en bijgebouwen geclusterd in twee zones. In het noordelijke deel situeren zich de hoofdgebouwen omgeven door een tiental spiekers. In het zuidelijke deel werden uitsluitend een vijftal spiekers gevonden. De erven werden niet afgebakend door middel van visueel waarneembare begrenzingen zoals erfgreppels, maar lijken eerder als zwevende erven ingepland. Mogelijk is wel sprake van niet archeologisch vaststelbare afbakeningen.

Na opgave van het woonerf uit de late ijzertijd werd het terrein verlaten en lange tijd niet meer bewoond. Pas in de volle middeleeuwen wordt opnieuw bewoning geattesteerd in de vorm van een vermoedelijke schuur in de zuidoostelijke hoek. De schuur is opgebouwd uit zware wandpalen in de lange en korte zijden met een volledige opengewerkte interne ruimte. De oriëntatie is noordwest-zuidoost en daardoor haaks op de doorsnee oriëntatie van gebouwstructuren. Macrobotanisch onderzoek leert dat tijdens de volle middeleeuwen rogge als graansoort geteeld en geconsumeerd werd.

Na de volle middeleeuwen kan gesteld worden dat het gebied in gebruik werd genomen als landbouwzone, zowel voor akker- als weilanden, waarbij de percelen afgezoomd werden door middel van enkele greppels en grachten.

Als laatste werd nog één bomkrater opgetekend. De bomkrater kan gedateerd worden in de Tweede Wereldoorlog en is wellicht het resultaat van Britse artillerie tijdens het bevrijdingsoffensief ‘Operation Pheasant’ in oktober 1944.