Vlakdekkende archeologische opgraving naar aanleiding van geplande verkaveling.

Niettegenstaande het vooronderzoek uitging van een lage sporendensiteit, leverde het vervolgonderzoek een zeer rijke meerperiodensite op met sporen op die dateren uit de metaaltijden, Gallo-Romeinse periode en vroege tot volle middeleeuwen. Wat betreft de metaaltijden mogen we op basis van het vondstenmateriaal, aangevuld met absolute radiokoolstofdateringen, uitgaan van een eerste occupatiefase uit de eindfase van de late bronstijd of, meer waarschijnlijk, de vroege ijzertijd. Uit deze fase dateert wellicht het hoofdgebouw H10, met in de onmiddellijke nabijheid daarvan een dubbele kuil. Ook enkele bijgebouwtjes mogen op basis van het geassocieerde vondstenmateriaal aan deze fase worden toegeschreven. Opvallend is dat zowel het hoofdgebouw als deze bijgebouwtjes NW-ZO georiënteerd waren. Of dit impliceert dat alle overige bijgebouwen met een dergelijke oriëntatie tot dezelfde occupatiefase moeten worden gerekend is vanzelfsprekend onzeker. Indien dat zo zou zijn, dan suggereert het grote aantal bijgebouwtjes, die bovendien over het ganse werkvlak verspreid zijn, de aanwezigheid van nog andere hoofdgebouwen buiten de afbakening van het vervolgonderzoek.
Twee van negen hoofdgebouwen die gekenmerkt worden door een rechthoekige kernconstructie en prominente toegangspartijen werden absoluut gedateerd in de jongere fasen van de late ijzertijd (ca. 450 tot 50 v.Chr.) of zelfs vroeg-Romeinse periode (ca. 50 v.Chr. tot 70 n.Chr.). Nochtans suggereren twee waterkuilen ook een occupatiefase in de 5de/4de eeuw v.Chr., dit wil zeggen de vroegste fasen van de late ijzertijd. Of sommige van de genoemde gebouwen dan ook tot deze fasen opklimmen, kan zonder bijkomende 14C-dateringen niet worden uitgemaakt. Tevens is onduidelijk in hoeverre er een continue bewoning was van de vroege tot de late ijzertijd. Mogelijk kan toekomstig onderzoek op de belendende percelen, voor zover ze nog niet volledig werden verstoord, hierop nog een antwoord formuleren.

Verder duiden twee Gallo-Romeinse brandrestengraven op een occupatie uit de 2de/3de eeuw n.Chr. De bijhorende bewoning mag in de nabije omgeving worden vermoed, maar kon niet worden vastgesteld binnen het onderzoeksvlak.

Ten slotte getuigt een (erg fragmentair bewaard) driebeukig gebouw van het ‘hallentype’ ook van bewoning in de volle middeleeuwen. Op basis van de schaarse vondsten mag het wellicht in de 10de tot 12de eeuw worden geplaatst. Mogelijk werd het voorafgegaan door een kleiner tweebeukig gebouw in de onmiddellijke nabijheid van het hallengebouw. Dit vertoont interessante gelijkenissen met een gebouwtype dat gekend is uit het (ruimere) kustgebied n er algemeen tussen de 7de eeuw en 10de eeuw wordt gedateerd. Een 14C-datering lijkt in elk geval deze typochronologische datering te bevestigen.