De moederbodem bestaat er uit diachrone hellingsafzettingen. Het huidige lokale landschap verschilt daarom niet veel van het paleolandschap. Beken en kleine rivieren ontwaterden het landschap en versneden het reliëf, dat bestond uit depressies en kammen met steile en zwakke hellingen.

Het proefsleuvenonderzoek leverde waardevolle informatie op over de occupatiegeschiedenis aan zuidelijke zijde van een zijtak van de Poekebeek. Zo bleek dat het sporenbestand in de lager gelegen en natte zones in het westen voornamelijk bestond uit greppels en grachten. Een aantal van deze grachten konden op basis van historische kaarten gelinkt worden aan perceelsgrenzen. Het natte gebied werd zeer waarschijnlijk niet vóór de toenemende ontginningsbeweging vanaf de late middeleeuwen in gebruik genomen. Deze ingebruikname kon wellicht pas plaatsvinden na het aanleggen van een aantal ontwateringsstructuren zoals brede grachten. Volgens historische kaarten werd het lager gelegen terrein voornamelijk gebruikt als weiland. Sporen van laatmiddeleeuwse bewoning ontbraken volledig op deze natte zones. Wel stamden enkele paalkuilen uit oudere periodes en een aantal kuilen uit de Nieuwe Tijd. Wellicht betrof het hier eerder off-site fenomenen.

Op het hoger gelegen gebied in het oosten en zuidoosten werden heel wat bewoningssporen aangetroffen. Het ging voornamelijk om kuilen en paalkuilen, maar ook om enkele greppels, een mogelijke waterkuil en een brede gracht. De sporen konden op basis van aardewerk voornamelijk gesitueerd worden in de Romeinse periode. De vindplaats bevindt zich tussen Romeinse sporen van bewoning en begraving (ten noorden) en een Romeinse nederzetting (ten zuidwesten).

Daarnaast wees de aanwezigheid van een greppel uit de 13de eeuw mogelijk ook op middeleeuwse bewoning binnen de locatie of in de buurt van deze vindplaats.
Het terrein werd centraal doorsneden door een lineaire en brede depressie. Deze verliep van zuid naar noord en sloot er vermoedelijk aan op de zijtak van de Poekebeek. Vondstmateriaal uit deze depressie wees op laatmiddeleeuwse tot recente vullingsfasen. Of de beek een natuurlijke oorsprong kende, bleef onduidelijk. Ook is er weinig geweten over de periode waarin de mogelijke beek tot stand kwam en welke dynamiek deze kende doorheen de tijd. Het is niet uitgesloten dat deze structuur een belangrijk landschapselement vormde ten tijde van Romeinse (en mogelijk middeleeuwse) occupatie.