Het proefsleuvenonderzoek leverde in totaal 10 antropogene sporen op van subrecente oorsprong: zes kuilen en vier greppels allen met eenzelfde vulling die qua textuur en samenstelling grotendeels overeenkwam met de aanwezige teelaarde en die veel wortels bevatte.

De sporen waren duidelijk afgelijnd en een weinig uitgeloogd. Het gaat om postmiddeleeuwse tot recente sporen, vermoedelijk plantkuilen, die in verband kunnen gebracht worden met het dennenbos.

De Vandermaelenkaart en de topografische kaart van 1873 en deze van 1904 tonen aan dat het onderzoeksgebied in de 19de eeuw en het begin van de 20ste eeuw door een dennenbos werd ingenomen (uit historische bronnen is geweten dat er in 1852 en 1854 enkele stimulansen zijn geweest om droge zandgronden te bebossen; deze aanplantingsgolf werd vooral gestimuleerd door de opening van verschillende mijnen in het Kempens Steenkoolbekken waarvoor veel hout nodig was). Er waren twee manieren om een dennenbos aan te leggen, namelijk door dennen te zaaien of door dennen te planten. Het zaaien van dennen gebeurde voornamelijk vóór WO I; na WO I werd planten de regel.

Ook de aangetroffen greppels kunnen vanuit deze historische bosbouw verklaard worden. Om een dennenbos te zaaien werd het zaad immers uitgestrooid op een ondiep geploegde of gefreesde bodem. Hierna stelden twee arbeiders zich op een meter of 5 of 6 van elkaar op, waarbij ze parallel aan elkaar een ondiepe greppel groeven waarvan het zand naar binnen gegooid werd over het dennenzaad. Op die manier ontstond een dicht patroon van begreppeling dat niets te maken had met ontwatering, maar alles met het bedekken van het dennenzaad.