De belangrijkste structuur van de site is een deel van een afbakeningsgracht die wijst op de aanwezigheid van een erf met een hoeve. Buiten de grenzen van deze gracht werden paalkuilen aangetroffen die mogelijk kunnen geïnterpreteerd worden als de plattegrond van een klein gebouw. De gracht bevatte aardewerk uit het laatste kwart van de 12de tot ten laatste het begin van de 13de eeuw. Het aardewerkensemble heeft de typische samenstelling van huishoudelijk afval. Het gaat vooral om Maaslands aardewerk, Zuid-Limburgse ceramiek en Elmpter waar. Naast het gebruiksaardewerk werd ook wat dierenbot (paard, rund en schaap/geit), bouwmateriaal, ijzerslakken, metalen voorwerpen en 2 spinklosjes aangetroffen in de gracht. Het bouwmateriaal bestaat voornamelijk uit een grote hoeveelheid verbrande leem. De economische basis van deze nederzetting was wellicht een mengeling van landbouw en veeteelt. Het landschap in het Maasland leent zich hier goed toe. De nabijheid van de Maasvallei en de Romeinse weg Tongeren-Nijmegen maakte de plaats ook gunstig voor het transport van landbouwproducten en andere handelswaren.

De gracht loopt buiten de werkput verder naar het noordoosten en naar het westen. Opgrimbie hoorde in de 13de eeuw toe aan de abdij van Hocht. Volgens de grensbeschrijving tussen Opgrimbie en Daalgrimbie bevond zich op of in de nabijheid van het opgegraven perceel in 1316 een hoeve met de naam Nieuwenhuijsen. Deze hoeve zou een centrale rol spelen in het verzamelen van de tienden of cijnzen van Opgrimbie voor de abdij van Hocht. Van deze laatmiddeleeuwse hoeve zijn echter geen materiële resten terug gevonden. Gezien de opgave van de gracht aangetroffen bij de opgravingen te dateren is in het laatste kwart van de 12de of ten laatste de de vroege 13de eeuw, hebben we hier te maken met bewoning die ouder is dan de vermelding van het zgn. Nieuwenhuijsen.