Vroeger Veldbaan, verbindingsweg tussen de dorpskern van Huizingen en Neerdorp met zijn watermolen, nu fabriek De Meurs. De naam verwijst naar Albert Vaucamps die in 1875 het domein van Huizingen, nu provinciaal domein, wist te verwerven in zijn huidige omvang. Op dat ogenblik stond hij aan het hoofd van de Brusselse maatschappij voor openbaar vervoer. Tussen 1881 en 1900 was hij gemeenteraadslid en burgemeester van Huizingen en van 1892 tot 1899 tevens senator. Albert Vaucamps stierf in 1900 in Toulouse (Frankrijk).

De straat ontwikkelde zich tot een verbindingsweg tussen de spoorlijn Schaarbeek – Halle (1896-1930) en het dorpscentrum. Ter hoogte van de dorpskern wijzigt de naam in Henri Torleylaan. De straat kenmerkt zich door een mengeling van villa’s in riante tuinen, burgerhuizen en rijwoningen, kleine nijverheidsgebouwen en private woningbouw. Woningen werden opgetrokken in combinatie met nijverheidsgebouwen, soms als eenheidsbebouwing, mogelijk voor de huurmarkt.

Bij het begin, ter hoogte van de spoorlijn primeert het industriële karakter van de straat. De gebouwen dateren er voornamelijk uit de vroege 20ste eeuw.

Vier aaneensluitende bakstenen panden op de nummers 70-76 vormen samen de smidse en het woonhuis Belsack. Ze werden opgetrokken tussen 1909 en 1924 door de gelijknamige smedenfamilie. De panden zijn representatief voor de conventionele architectuur in het begin van de 20ste eeuw: baksteenbouw van twee tot drie traveeën breed, anderhalve tot twee bouwlagen hoog onder een zadeldak, lijstgevels met verwerking van gele baksteen ter accentuering van de muurbanden en vensters, decoratieve tegelpanelen, gietijzeren lateien...

De papierfabriek St-Leonard (nummers 82-84) werd gesticht door Pierre Goossens-van Roy in 1931. Toen werden ook de eerste bedrijfsgebouwen op de site opgetrokken. Tussen 2008-2016 werd de oude fabriek grotendeels gesloopt en het kantoorgebouw gerenoveerd. Aan de begindagen herinnert nog de sobere directeurswoning in art deco uit 1935. Ze vertoont decoratief baksteenmetselwerk. Het authentieke schrijnwerk bleef bewaard.

Op nummer 131 ligt de Woning annex opslagruimte Wallemans-Plas uit 1927. Pieter Wallemans was koopman in meubelen. De bakstenen woning en de opslagruimte zijn opgetrokken in een conventionele vormgeving.

Naarmate de straat het dorpscentrum nadert verandert de bebouwing naar private woningbouw. Soms werden de woningen opgetrokken als eenheidsbebouwing (nummers 102-108 uit 1938 en 154-160 uit de periode 1910-1913) en soms in een combinatie met huurwoningen (nummers 188-196). Het bakstenen burgerhuis nummer 155 werd in 1914 opgetrokken in eenvoudige art-nouveaustijl met het gebruik van witte en blauwe geglazuurde bakstenen die het gebouw horizontaal belijnen en de gietijzeren balkons die in diezelfde stijl zijn uitgevoerd. De authentiek dubbele voordeur met gietijzeren tralie bleef bewaard. Het eenvoudige bakstenen hoekpand nummer 175 werd in 1900 opgetrokken. Later was er café 'Au Coq d’Or' gevestigd, ook bekend als 'Ba Wutte Jan'; het getuigt van de doorsnee-architectuur uit die periode met venster- en deuromlijstingen in blauwe hardsteen op de gelijkvloerse verdieping.