Tussen 1951 en 1957 bouwde de sociale huisvestingsmaatschappij Sint-Nikolaasche Bouwmaatschappij (sinds 1960 Sint-Niklase Maatschappij voor de Huisvesting) een grote typische naoorlogse volkswijk van 439 woningen. Deze wijk bevindt zich ten oosten van het stadscentrum, grosso modo begrensd door de Hogenakkerstraat (noorden), de Breedstraat (oosten) en de Gladiolenstraat (westen). Deze wijk kwam tot stand na een architectuurwedstrijd die gewonnen werd door de Sint-Niklase architecten Hippolytus A. Faems , Julien Wymeersch en Oscar Lauwers. Het was een geheel van eengezinswoningen, 106 duplexwoningen en 29 bejaardenwoningen. In de volgende decennia werd de wijk nog uitgebreid met kleinere groepen woningen en appartementen. De bejaardenwoningen (aan de Daliaweg en Madeliefjesdreef) werden ca. 2012 gesloopt.

De gezinswoningen en duplexwoningen zijn opgetrokken in baksteentraditionalisme met rode bakstenen lijstgevels, op regelmatige afstand afgewisseld met een puntgevel, rechthoekige vensteropeningen met witstenen omranding en boogvormige deuren. Deze vrij eenvormige voorgevels verbergen elf verschillende woningtypes (onder andere met keuken aan voor- of achterzijde). De bejaardenwoningen vertonen duidelijk invloeden van de expo-stijl in het licht hellende lessenaarsdak en het gebruik van breuksteen in de gevel. Meest opvallend is de afwerking van de voorgevel bovenaan met blauwe "synthetische golfplaten".

De wijk kreeg in 1969 de provinciale prijs Groenruimte (voor categorie B, gemiddelde dichtheid) van het Nationaal Instituut voor de Huisvesting. Veel aandacht werd inderdaad besteed aan het groene karakter van de hoofdwegen met voor- en achtertuinen die ontsloten worden via voetwegels.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van de zware aantasting van de erfgoedwaarde (sloop van de bejaardenwoningen).