Straat net ten noordwesten van het centrum van Waregem, lopend vanaf de spoorlijn Gent-Kortrijk tot tegenaan de grens met Sint-Eloois-Vijve, gevormd door de voormalige loop van de Snepbeek. Op Sint-Eloois-Vijve loopt de straat met dezelfde naam verder. De straatnaam dateert uit 1960 en verwijst naar de grote roterij die zich bevond langs de straat op het grondgebied van Sint-Eloois-Vijve.

De straat wordt weergegeven op het landboek van Waregem, opgetekend door Anthone Van Outrive in 1753-1757: op drie kleinere sites en één grotere, dieperin gelegen hoeve na is de weg niet bebouwd. Quasi zelfde weergave op de Kabinetskaart van de Oostenrijkse Nederlanden, opgenomen op initiatief van Graaf de Ferraris (1770-1778). Circa 1838-1839 wordt de spoorweg Kortrijk-Gent aangelegd waardoor het oorspronkelijke tracé van de straat wordt onderbroken. Op een kaart uit de Atlas der Buurtwegen (1844) staat de straat samen met de oorspronkelijk in het verlengde gelegen Pijkstraat vermeld als "Chemin n° 57" met als beschrijving "Chemin du lieu dit Geetebaerden à Vive St Eloi" en als benaming "Pykstraet". De straat blijft zijn toenmalige, vrij landelijke karakter met verspreid gelegen bebouwing behouden tot ver in de 20ste eeuw. In 1949 geeft de Waregemse bouwmaatschappij Helpt Elkander de opdracht aan de Waregemse architect Maurice Bovyn (1889-1958) zeven woningen (nummers 82-94) te ontwerpen die gebouwd worden op de hoek met de Haantjesstraat. Meeste bebouwing dateert uit de 20ste eeuw en sluit aan bij de ontwikkeling van de wijk "Bilkhage" in de jaren 1960 en de verkaveling van de gronden ten westen van de straat (Stuifkouter en andere) in de laatste decennia. In het laatste kwart van de 20ste eeuw is het noordelijke deel van de straat, en het deel op Sint-Eloois-Vijve, uitgegroeid tot een belangrijke industriezone 5a "Snepbeek".

Quasi rechte straat met geasfalteerd wegdek. De oudste, op heden nog bestaande bebouwing klimt op tot de 19de eeuw doch is danig verbouwd. Telkens dwars op de straat opgetrokken huizenrijtjes met oorsprong in het begin van de 19de eeuw, reeds afgebeeld op het primitief kadasterplan (circa 1835). Nummers 29-37, eerst drie huisjes in 1927 aan beide zijden uitgebreid van een nieuwe woning. Lage woningen, de meesten verhoogd qua dakgoot of voorzien van dakuitbouw. Nummers 121 en 125, beide opgetrokken en nummer 125 zelfs volledig verbouwd. Beperkte woonhuizen uit de eerste helft van de 20ste eeuw, namelijk enkele deels vrijstaande woningen in weinig vernieuwende stijl: nummer 74, wit beschilderd volume met inspringende inkom onder rondboog, gebouwd in 1949, en nummer 81, ontworpen in 1949 door architect J. Vanquathem uit Oostrozebeke en erg aansluitend bij de traditionele baksteenarchitectuur.