Straat ten westen van het centrum van Waregem die loopt van de Expresweg naar de Waterstraat. De straatnaam is toegekend in 1990 en is een oude plaatsnaam die hier al in de 18de eeuw werd genoteerd. In het renthuis (naar verluidt ter hoogte van het huidige nummer 9) moesten de wijkbewoners de renten van de heerlijkheid Tategem vereffenen.

Langs de straat ligt de oudst vermelde nederzetting van Waregem (nummer 9); reeds in 964 wordt deze Frankische site genoemd in een oorkonde van de Franse koning Lotharius in verband met een reeks schenkingen vanwege de Vlaamse graaf Arnulf I aan de Gentse Sint-Pietersabdij.

De straat vormt van oudsher een tracé met een deeltje van de huidige Eikenlaan en met de Baanstknokstraat maar de algemene straatnaam wordt in 1990 naar aanleiding van de algemene herschikking van de straatnamen in Waregem en na de aanleg van de Expresweg die het historische tracé opdeelt, opgesplitst. Eerste weergave van de straat op een kaart uit het landboek van Waregem, opgetekend door Anthone Van Outrive in 1753-1757: enkele kleinere woningen bevinden zich aan de straatkant, voornamelijk rond het kruispunt met de Tapuitstraat, en enkele dieper gelegen kleine hoevesites. Zelfde weergave op de Kabinetskaart van de Oostenrijkse Nederlanden, opgenomen op initiatief van Graaf de Ferraris (1770-1778). Op de Atlas der Buurtwegen (1844) is de straat vermeld als "Chemin n° 64" met als lange omschrijving "Chemin du lieu dit Baenst knok à Vive St. Eloi au cabaret dit den Tap uyt" of "Kleine Tap uyt straet". Vermoedelijk blijft de situatie quasi onveranderd tot het tweede kwart van de 20ste eeuw wanneer enkele nieuwe woningen en een grote vlasschuur worden opgetrokken. Thans landelijke straat met kronkelend verloop en een geasfalteerd wegdek; schaarse, verspreid gelegen bebouwing. Bewoning en in mindere mate agrarische activiteiten. De oudste bebouwing klimt mogelijk op tot de 19de eeuw maar beperkt zich tot enkele landgebouwen bij een heel recent totaal vernieuwd woonhuis (nummer 9 en nummer 19). Overige bebouwing dateert van de jaren 1940. Nummer 7, kleine, eenvoudige werkmanswoonst van 1934 aan de straatkant opgetrokken uit baksteen in zeer tradionele vormgeving. Nummer 8, woonhuis van 1942 gebouwd in opdracht van J. Colpaert met een aanpalende, grote vlasschuur van 1947-1948. In hetzelfde jaar laat Colpaert verderop (nummer 12) een tweede, grote woning bouwen. Vlasschuur van snelbouwbeton doch afgewerkt met bakstenen trapgevel; aangepaste poort en nieuwe garage.