Woning Van den Branden Lievevrouwestraat 66, Ranst 1960-62 (ontwerp), 1962-63 (bouw)

De woning Van den Branden vertegenwoordigt een volgende stap in de ontwikkeling van een biomorfe vormentaal. In dit geval experimenteert Braem in mindere mate met de plattegrond, die zich conformeert naar de vooruitstrevende eigentijdse landhuisbouw, maar des te meer met de uiterlijke vormgeving die breekt met de strakke rechtlijnigheid van het moment en lijkt te refereren aan de nautilusschelp.

De woning Van den Branden is gelegen op een vrij ruim, volledig omhaagd, trechtervormig hoekperceel in de dorpskern van Ranst. Het vrijstaande landhuis is vrij centraal op het perceel ingeplant, geintegreerd in een verhoogde berm. Voor het concept van het wonen op de verdieping werd het terrein immers aan de achterzijde opgehoogd om de 'voordeur' gelijkgronds te situeren op het niveau van de woonkamer. De zuidgevel, parallel met de Lievevrouwestraat, kijkt maximaal uit op het gazon van de 'voortuin' en de ruimere omgeving, de noordgevel wordt omsloten door een meer beschutte, met naaldbomen beboste tuin. De plattegrond vormt een regelmatige rechthoek. De onderbouw/souterrain herbergt de garage, een ruime kelder, een was- en een stookplaats. De verheven woonverdieping vertoont een vrije, vloeiende planopbouw, vrijwel volledig ingenomen door de ruime woonkamer. Deze gaat over in een bijna gevelbreed balkon, en is slechts gescheiden van de inkomhal, het trappenhuis en de keuken door een deels beglaasde houten wand. De ellipsvormige bakstenen haard met schouwpijpen kreeg een centrale opstelling, waarbij de aanpalende ruimte aan de westzijde met een vide doorloopt in de bovenverdieping. Zo ontstaat een combinatie van een lage brede en een hoge smalle ruimte, vergelijkbaar met de woonkamer in Braem's eigen woning. De inkom met vestiaire bevindt zich in het midden van de noordgevel. De bovenverdieping vertoont verder een vrij klassieke indeling met drie slaapkamers onder gewelfde zoldering en een badkamer, verbonden door een gang met ingebouwde kastenwand en een hal. Op de ouderslaapkamer sluit een tweede zijdelings balkon aan, uitwendig met een ingewerkte bank, inwendig uitkragend boven de vide van de woonkamer.

De uiterlijke vorm van de woning Van den Branden wordt beheerst door de vloeiende curven van de sterk geaffirmeerde zijgevels, die via steunberen vanuit een met gras begroeide berm lijken op te rijzen. Deze soepele lijnvoering wordt begeleid door de sierlijke ronding van het uitkragende dakschild (beton met roofing), dat aan de noordzijde over de bovenverdieping doorloopt tot boven de begane grond, en aan de zuidzijde een verlengstuk krijgt in de draagstructuur van het bovenbalkon. De uitlopende blinde zijgevelvlakken in witgeschilderd baksteenmetselwerk worden slechts geopend door een grote ovale oculus ten oosten, en een smal traplicht ten westen. De zuidgevel vormt boven de zwartgeschilderde onderbouw een volledig opengewerkt betonskelet met uitkragende balkkoppen, gedicht met schrijnwerk waarin glasvlakken en glasal-panelen. De curven van de ijzeren draagstructuur van het terras, oorspronkelijk witgeschilderd aan de buitenzijden en zwart aan de binnenzijden, en de hoog oprijzende schoorsteen verlenen een krachtig accent. In de vrij gesloten achtergevel wordt de centrale inkom benadrukt door een luifel. Het schijnwerk van ramen deuren en garagepoort is uitgevoerd in afzelia.

De woning Van den Branden is intact bewaard. In het interieur werd ruim gebruik gemaakt van hout met name voor de trap evenals voor de scheidingswand en de zoldering in Noors grenen van de woonkamer, waarin nog de oorspronkelijke inbouw-verlichtingsarmaturen. Keuken en badkamer beschikken nog over de oorspronkelijke inrichting, wand- en vloerbetegeling.