Stellingmolen vermoedelijk opgericht in de tweede helft van de 18de eeuw als olie- en graanmolen, aangeduid op de Ferrariskaart (1770-1778). Datering "1755" op klauwijzer, wellicht afkomstig uit andere molen. De molen geldt als één van de oudste stenen windmolens van West-Vlaanderen wat af te leiden is uit de verticale stand van de vensters.

De molen was jarenlang in eigendom van de familie Vandenberghe. In 1854 uitbating door Louis Hollebeke, diens zoon Clemens plaatste er in 1890 een stoommachine in die vier jaar later verwijderd werd. De molen bleef in bedrijf tot 1946, waarna hij in verval raakte. Het naastgelegen molenaarshuis werd in 1966 afgebroken. Aangekocht door de stad Menen in 1981. Restauratie aangevat in 1993. De molen werd opnieuw maalvaardig gemaakt, terugplaatsen van stelling, wiekenkruis (vlucht 24 m.) en kap. Enkel de graanfunctie werd hersteld, het oliegedeelte werd niet meer gerestaureerd. Officiële inhuldiging op 29 april 1995.

Bakstenen stellingmolen, witbeschilderd in de loop van 2003, op een kleine kunstmatig opgehoogde heuvel. Typerende boven elkaar gestelde steekbogige muuropeningen, korfbogige benedeningang, ter hoogte van de stelling twee rondboogingangen. Gebroken kap met wolfsdak, bedekt met eterniet leien.

Olieslagerij op de benedenverdieping, twee toegangen naar de stelling op de 1ste zolder (meelzolder). Daarboven vier zolders: steenzolder, opslagruimte, luizolder en kapzolder.