Voormalige kerk der jezuïeten, ingeplant in het hoogste gedeelte van de stad, heden gebruikt als parochiekerk. Zeer fraaie en sterk plastisch uitgewerkte gevel naar ontwerp van de Leuvense architect, Peter Hesius (W. van Hees) die te Antwerpen verbleef tijdens de oprichting van de Sint-Carolus-Borromeuskerk.

Plattegrond van de kerk (1650-1671) verwant met deze van Sint-Loup te Namen en zelfs met de Gesukerk te Rome door het streven naar een interpretatie van de centrale en de basilicale aanleg. In vergelijking met vroegere of gelijktijdige barokkerken komt hier een duidelijke toename van de invloed der Italiaanse barok tot uiting: het traditionele schip loopt uit op een transept voorzien van drie gelijke kruisarmen met apsis; de kruising moest bekroond worden met een koepel, laatstgenoemde werd slechts ten dele uitgevoerd (alleen de trommel, aangezien de steunpijlers onvoldoende zwaar waren).

Geen eigenlijk tongewelf, doch een kruisribgewelf zoals in de meeste barokgebouwen hier te lande.

Traditionele opstand onder een aangepaste vorm: hoge zuilen, heden ongelukkigerwijze ontdaan van hun oorspronkelijke bepleistering, rondbogen opgesmukt met uitgewerkte cartouches, gekornist hoofdgestel en brede, steekboogvormige bovenlichten. Uitwendig getuigt het huidig volume van weinig evolutie; de voorziene koepel (waarvan de plans bewaard zijn) zou echter het geheel verrijkt hebben met een nieuwe, centrale bekroning.

Zware beschadigingen in 1944 en restauratie in 1947-1950, architect Mispelter.

Mobilair. Schilderijen van E. Quellin en P.J. Verhaghen (18de eeuw); Geelkoperen doopvont (1473); barokmeubilair van de 17de eeuw: biechtstoelen, portiekaltaren, communiebank (toegeschreven aan A. van Papenhoven); rocaillepreekstoel door Du Roy (1765) (oorspronkelijke kansel door Verbruggen, in de tweede helft van de 18de eeuw overgebracht naar de kathedraal van Brussel.