Oorspronkelijk een soort klein waterkasteel. Kwam in de 17de eeuw door vererving in bezit van de jezuïetenorde (Mechelen), die er een retraitehuis inrichtte; tijdens de tweede helft van de 18de eeuw werd het gebouw in sobere neoclassicistische stijl verbouwd en aangepast; de restauratie (architect H. Sermeus) in 1966-1971, bracht sporen aan het licht van een zeer oude (gotische?) kern (kelders) en van een onder de bepleistering behouden traditionele kern in baksteenmetselwerk met speklagen van zandsteen.

Heden is het een neoclassicistisch, drie verdiepingen hoog landhuis van vijf traveeën met schilddak (leien). Geschilderde en bepleisterde gevels met zandstenen plint. Voorgevel gemarkeerd door de met pilasters afgelijnde middentravee bekroond met een driehoekig fronton met oculus. In de achtergevel, een sterk uitspringend driezijdig middenrisaliet met zonnewijzer. Rechthoekige vensters (sommige beluikt) met oorspronkelijke roedeverdeling en op de bel-etage met uitspringende onderdorpels op consoles. Rondboogdeuren met sluitstenen.

In het grotendeels verkaveld domein, deels begrensd door de dijken van het Leuvens kanaal, en dat nog enkele oude bomen en de door de Barebeek gevoede vijvers en ringgrachten bewaart, lage bakstenen bijgebouwen van architect H. Sermeus.