Ruïne van het eens machtige waterkasteel, verblijfplaats der plaatselijke heren. Grimbergen vormde een belangrijke heerlijkheid, aanvankelijk toebehorend aan de Berthouts, die in 1197 gedeeltelijk werd verdeeld. De eigendommen van de oudste tak werden nadien vererfd door de heren van Perwez, de graven van Vianden en door de Nassaus. De bezittingen van de jongste tak gingen achtereenvolgens over op machtige geslachten als van Aa, van Berghe, Glyme en de Merode. Zij bezaten vanaf de 14de eeuw(?) een kasteel te Grimbergen, dat begin 17de eeuw heropgebouwd werd (jaartal 1610 en wapenschilden op pijlers binnenin), aangepast werd in het tweede en derde kwart van de 18de eeuw (jaartal 1745 binnenin), gerestaureerd werd door Langerock in 1905 en volgende en in 1944 door brand geteisterd, zodat heden slechts de ruïnes van de buitenmuren overblijven.

Een gravure van Harrewijn toont de toestand van het slot in de 17de eeuw en bewaarde foto's tonen het na de verbouwingen. Toen was het een U-vormig kasteel met open binnenplaats, waarbij eveneens een kapel hoorde, die in de gebogen oostvleugel vooruit sprong.

Staan nog overeind, een vier verdiepingen hoge donjon in de zuidwesthoek en een drie verdiepingen hoge ronde hoektoren ten noordwesten, ermee verbonden door de westgevelmuur. Zandsteenbouw met bewaarde kroonlijst voorzien van vierkante modillons van hetzelfde materiaal. Enkele bewaarde kloosterkozijnen en voorts grote rechthoekige vensters. De donjon was voorheen voorafgegaan door kleine torentjes die de toegang ten zuiden flankeerden.