Locatiebeschrijving

Het Wijtschatebos ligt ten noordwesten van de kerk van Wijtschate, gevat tussen de Vierstraat, Kroonaardstraat en Wijtschatestraat. Aan de andere (west)zijde van de Kroonaardstraat ligt het bos van Petit Bois, met nog iets meer westwaarts de twee mijnkraters van Petit Bois. Het Wijtschatebos is via wandelpaden ontsloten voor het publiek.

In het Wijtschatebos kunnen verschillende betonnen constructies en andere sporen teruggevonden worden, die uit de Eerste Wereldoorlog dateren. Volgende sporen werden ondertussen geïdentificeerd. Vooreerst is er de "Dietrich"-mijnschacht in de noordwestelijke hoek van het bos (Wijtschatebos 1), toegankelijk vanaf het wandelpad komende van de Kroonaardstraat. Vlakbij, tegen de westelijke rand van het bos (Wijtschatebos 2) en net ten zuiden van de mijnschacht, aan de andere kant van het wandelpad (Wijtschatebos 3), zijn restanten van vernielde betonnen constructies terug te vinden. Langs het oost-west lopende wandelpad staat een betonnen constructie die nu is ingericht als schuilplaats voor vleermuizen (Wijtschatebos 4). In het bos iets ten noorden van deze vleermuizenschuilplaats is een betonnen constructie terug te vinden (Wijtschatebos 5) en meer noordwaarts zijn vrij intacte restanten van andere betonnen constructies terug te vinden (Wijtschatebos 6 en 7). In de zuidoostelijke hoek van het bos, ten noorden van Wytschaete Military Cemetery, kan een intacte, halfondergrondse constructie op een motte teruggevonden worden (Wijtschatebos 8). Tegen de zuidelijke rand van het Wijtschatebos kan tenslotte een loopgraaf gevolgd worden met ter hoogte van het wandelpad een bomput en in de zuidwestelijke hoek van het bos twee vrij intacte betonnen constructies naast elkaar (Wijtschatebos 9 en 10).

Historische Achtergrond

Het betreft 1 van 29 "tegenmijnschachten", die vanaf begin 1917 door Duitse "Mineure" uitgegraven werden vanaf de 2de linie. In sector "D" (in het zogenaamde "Grand Bois", zoals het huidige Wijtschatebos genoemd werd) lagen 2 tegenmijnschachten, die "Daniel" (niet zichtbaar) en "Dietrich" (de hier betreffende schacht) genoemd werden. Hun historiek moet gekaderd worden in de aanloop naar de Mijnenslag van 7 juni 1917. De Duitsers hadden namelijk lucht gekregen van de ondergrondse activiteiten, toen de geallieerden bezig waren met het uitdiepen en plaatsen van hun dieptemijnen, waarvan er op 7 juni 19 (tussen Hill 60 en "The Birdcage") zouden ontploffen. Via deze "tegenmijnschachten" hoopte de Duitse legerleiding om de vijandelijke ondergrondse werkzaamheden te kunnen afluisteren en er "gepast" op te reageren. Met "Dietrich" en "Daniel" had de Duitse legerleiding het gemunt op de 2 dieptemijnen nabij Petit Bois, die op 7 juni 1917 toch wel zouden ontploffen. Uitzonderlijk is dat de Saksische "Mineure" die "Dietrich" bouwden, gebruik maakten van speciaal daartoe gegoten, gebogen betonstenen, de cirkelvorm van de schacht volgend en verstevigd met bevestigingsijzers van circa 5 à 6 millimeter dikte, in speciaal daarvoor voorziene inkepingen. Normaal gezien werd voor dergelijke schachten hout gebruikt, eventueel verstevigd met stalen ringen. Ook in Mesen werd 1 Duitse tegenmijn opgetrokken met dergelijke betonstenen, maar deze is volledig verdwenen. "Dietrich" vertrok vanaf een betonnen bunker, met 2 toegangstrappen naar beneden, en geeft vermoedelijk op een diepte van 45 meter toegang tot een houten tunnel, die evenwel niet afgewerkt raakte. Het dak van de betonnen bunker werd na de Eerste Wereldoorlog afgebroken, om de wapeningsijzers te recupereren. Het betonpuin van dit dak ligt nog steeds in de constructie.

Kenmerken

Mijnschacht vertrekkende vanaf een betonnen constructie en opgetrokken met speciaal daartoe vervaardigde betonstenen, met gebogen vorm en inkepingen voor bevestigingsijzers.