De site klimt minstens op tot de 18de eeuw, zoals blijkt uit de aanwezigheid op de Ferrariskaart (1771-1777). De driebeukige dwarsschuur is haaks op de straat ingeplant en gelegen ten noorden van de woning. De verankerde baksteenbouw telt acht traveeën en is afgedekt door een schilddak met een bekleding van kunstleien, behalve aan de zuidzijde waar het riet werd vernieuwd. In de oostgevel bleef de houten beschieting bewaard. De rechthoekige poorten zijn voorzien van een houten latei, de overige, eveneens rechthoekige muuropeningen hebben lateien in de vorm van ijzeren I-profielen. Diverse bouwnaden en gevarieerd bouwmateriaal wijzen op latere aanpassingen. Naar verluidt werd de schuur deels versterkt na de inslag van een V1 in de buurt. Inwendig is de aarden doorrit gedeeltelijk verhard met baksteen. De middenbeuk wordt overspannen door trekbalken verankerd in stijlen. Daarboven dragen kromstijlen in hun kruising de nokgording. De lage dwarsbalken tussen de stijlen zijn een latere toevoeging, alsook de houten van de zijbeuken. De houtstructuur heeft op diverse plaatsen historische graffiti, waaronder de afbeelding van een boot en een molen.

Datering

De schuur met een overwegend 20ste-eeuws uitzicht heeft een oudere kern. Het schuurvolume is aanwezig op de primitieve kadasterkaart (1817), wat wordt bevestigd door de houtconstructie binnenin: de middenbeuk klimt mogelijk nog op tot de (late?) 18de eeuw. De zijbeuken zijn een jongere (19de-eeuwse?) verbreding van de schuur. In 1881 wordt in de mutatieschetsen in van het kadaster een duidelijke volumewijziging geregistreerd als 'agrandissement' van 1880. De muuropeningen vertonen een 20ste-eeuws uitzicht.