In zijn oorspronkelijke vorm, deel van een L-vormig complex in zogenaamde bak- en zandsteenstijl, dat samen met het aanpalende pand (Naamsestraat nummer 65) deel uitmaakte van de beschermde site van het goed van ’t Sestich (nummer 69). Het nu nog bestaande gedeelte is de voormalige dwarsvleugel van het complex, en telde eertijds drie traveeën en twee bouwlagen onder een zeer steil zadeldak. De voorgevel was voorzien van speklagen, kruis- en kloostervensters in negblokomlijstingen, net zoals de als trapgevel uitgewerkte achtergevel.

Toen in 1990 het dakspant gedeeltelijk zichtbaar werd door afbraak van de achtergevel, bleek het dakgebint enerzijds nokloos - en dus opklimmend tot de 16de eeuw -, en anderzijds deels geamputeerd om een bijkomende balkenlaag en verdieping in te voegen. Dit gebeurde wellicht in de loop van de 19de eeuw, toen het pand met een bouwlaag verhoogd werd en men de voorgevel in neoclassicistische stijl aanpaste, waardoor het gebouw grosso modo zijn huidige uitzicht verkreeg: een enkelhuis van drie traveeën en drie bouwlagen onder een gecombineerd zadeldak met een bepleisterde lijstgevel aan de straatzijde, heden ontpleisterd, en een bepleisterde trapgevel aan de tuinzijde. Hoewel in 1986 als monument beschermd, werd het pand in 1990 grondig verbouwd, waarbij in de voorgevel een rondboogdeur en garagepoort werden toegevoegd, het interieur nagenoeg volledig ontmanteld, de achtergevel volledig gesloopt en heropgebouwd met nieuwe materialen en een nieuwe ordonnantie, en werd het 16de-eeuwse dakspant gedeeltelijk geamputeerd ter invoeging van een liftschacht.