In 1259 schonken Hendrik III van Brabant en Aleydis van Bourgondië hun schuur en omgeving voor de oprichting van een nieuw begijnhof, dat zich verder uitbreidde, rondom een plein, in de nabijheid van de Onze-Lieve-Vrouwekerk. In 1543 werd het haast volledig vernield tijdens een hevige brand en heropgebouwd in 1635. De stichting werd opgeheven tijdens de Franse Omwenteling (1797). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het hof grotendeels verwoest. Alleen het gedeelte "Zeven Weeën" (Begijnhof nummer 15-19) werd vrij intact bewaard; zijn langshuizen met twee verdiepingen, zadeldak en dakkapellen uit de 17de eeuw behoren tot de traditionele bak- en zandsteenstijl (met verwerking van ijzerzandsteen); de typische kruisvensters en min of meer uitgewerkte vormen van rondboogdeurtjes met ovaal of rechthoekig bovenlicht geven nog een goed beeld van de algemene bouwtrant.

De vroegere inplanting en het gesloten karakter van het hof, zijn echter volledig teloorgegaan, mede door het doortrekken van de huidige Stationstraat die het in twee splitst. Het linkerdeel, heropgebouwd met inlassing van het oude materiaal, onder meer een gevelsteen met bouwopschrift "A° 1636 14e mey" in het huis nummer 20, wordt heden gebruikt als ouderlingentehuis.