De archeologische opgraving (begeleiding van werken) werd uitgevoerd overeenkomstig het programma van maatregelen uit archeologienota. Aangezien de afgegraven teelaarde ook binnen het vergunningsgebied gestockeerd diende te worden, kon enkel het bufferbekken zelf worden opgegraven. Hier werden twee vlakken aangelegd. Een eerste vlak werd vlak onder de teelaarde aangelegd, op expliciete vraag van de aannemer en in functie van grondstockage én omdat dit doorgaans een archeologisch vlak is. Op dit vlak werden geen sporen aangetroffen. De grond werd op de rand van en binnen het vergunningsgebied gestapeld. Vervolgens werd laagsgewijs afgegraven tot de voor de werken maximale diepte van 1 m onder het maaiveld bereikt was. Dit bleek op bepaalde delen van het terrein een archeologisch relevant niveau te zijn. Deze grond werd afgevoerd via de werfweg in het zuidwesten, waardoor in stroken naar deze uitgang toe werd gewerkt. Van de werfweg zelf werd enkel de teelaarde afgegraven. Hierbij werden geen sporen aangetroffen. Na de afgraving van de teelaarde op de noordelijke en oostelijke strook van het terrein en voor de aanvang van de verdere afgraving werden drie profielputten gegraven. Op die manier kon worden nagegaan op welke diepte(s) het archeologisch vlak zich bevond. Enkel in het zuidoostelijke profielput werd op ca. 75 cm onder het maaiveld een B- horizont aangetroffen. In de overige twee profielputten situeerde zich op een diepte van ca. 1 m onder maaiveld nog een laag colluvium. Enkel in het zuidoosten en zuidwesten van het terrein werden relevante archeologische sporen aangesneden. Deze werden na registratie gecoupeerd. In de lagen S2 en S3 werd manueel geboord met een een Edelmanboor (Ø boorkop 7 cm).
