Het woonhuis in traditionele bak- en zandsteenstijl werd in 1750 gebouwd door Jacobus Pelgrims, de molenaar van de oude molen op de Molenberg. Het bouwopschrift boven de deur verwijst hiernaar. Naast de bouwdatum in Arabische en Latijnse cijfers verwijzen de initialen naar de bouwheren Jacobus Pelgrims (IPG) en Catherina Verbist (CVB). Het bouwopschrift is versierd met vier schelpen en midden in een cirkelvormige profilering prijkt een molenijzer dat verwijst naar de professionele activiteit van de bouwheer. In 1930 werd het hoofdgebouw aan de buitenzijde grondig verbouwd door de toenmalige eigenaars professor Lodewijk Scharpé en Odile Verstreken. De monumentale schuur die tegen het hoofdgebouw was aangebouwd (aan de noordzijde), werd toen afgebroken en vervangen door een garage die harmonieert met het bestaande gebouw. Het haakse bijgebouw ten zuiden werd toen met het woonhuis verbonden. In het gebouw zijn nog diverse originele elementen bewaard zoals kinder- en moerbalken, een schouw, en enkele vloeren. Op de binnenkoer bevindt zich een authentieke waterput uit 1750 van circa 10 meter diep. Het bovengrondse deel is gemetseld in Gobertangesteen. Tijdens de inventarisatiefase van 1971, gepubliceerd in de reeks Bouwen door de Eeuwen heen, werd het pand getypeerd als een watermolen, wat niet correct was, en hierbij wordt gecorrigeerd.