Bij de Sint-Catharinakapel in het gelijknamige gehucht daalt de weg Hauthem tussen de akkers af en loopt verder richting het kruispunt van wegen genaamd 'Wijngaard', op het plateau ten noordwesten van Hoegaarden. De kasseiweg Hauthem heeft een licht tonrond profiel en is over een lengte van ongeveer 230 m verhard met kasseien in overwegend Tiense kwartsiet. De kasseien zijn onregelmatig van vorm en hebben een voskleurige patina. Het verharde gedeelte van de weg haalt een breedte van ongeveer 3 m en is afgeboord door in de lengte geplaatste boordstenen in Tiense kwartsiet en Petit Granit. De voegvulling met zand zorgt voor een waterdoorlatende wegverharding. Het eerste deel van de weg is sterk ingesneden en heeft het karakter van een holle weg met steile taluds tot 3 m beplant met gemengd hakhout (es, hazelaar, els, linde). Hier is er ook sporadisch bijmenging van kasseien in Gobertange. Op veel plaatsen zijn de kasseien overstoven ten gevolge van erosie van deze wegbermen.

Het wegtracé behoort tot een netwerk van verharde en onverharde, vaak holle wegen die het open landbouwareaal ten noordwesten van Hoegaarden doorkruisen. Van op de weg zijn er zichten op de Sint-Catharinakapel en de aanpalende akkers. De aanzet van de weg bij de Sint-Catharinakapel werd heraangelegd met gemengde kasseisoorten.

Historisch wegtracé

In het kaartboek van de abdij van Park te Heverlee uit de 17de eeuw maakt de weg deel uit van de route 'van hoegaerden naer hoxem'. De weg behoort tot het netwerk van min of meer parallelle vaak holle wegen die van de hoofdstraat in het gehucht Sint-Katarina-Hauthem afdalen naar de vallei en richting Hoegaarden. Op de Poppkaart staat de weg vermeld als de Peter Vanmolstraat. De Atlas der Buurtwegen noteert voor buurtweg nr. 16ter een wegbreedte van ruim 6 m. De topografische kaart van 1883 duidt het eerste deel van de weg aan als chemin vicinal pavé.

In de loop van de 18de en 19de eeuw werden veel tot dan onverharde verbindingswegen gekasseid met het oog op een beter rijcomfort. Vooral in de holle wegen zorgde een verharding voor een betere berijdbaarheid. De notulen van de gemeenteraad van Hoegaarden vermelden in 1891 en 1896 de noodzaak om een deel van deze weg in het gehucht Hauthem te kasseien. Doordat veel wegen nog onverhard zijn, worden deze onbruikbaar bij periodes van zware regenval. Vermoedelijk werd deze holle weg eind 19de eeuw gekasseid in functie van een beter rijcomfort en om erosie tegen te gaan. Het feit dat de overheid eind 19de eeuw gratis transport ter beschikking stelde voor materialen voor de verbetering van de het wegennetwerk betekende een extra stimulans voor de gemeente. Het vervolg van de weg wordt pas later verhard in de jaren 1920-1930. Op de topografische kaart van 1939 is het volledige wegtracé tot Hoegaarden verhard.