Tuin van 87 are, aangelegd rond een eclectische villa uit 1919 volgens landschappelijke principes met rozenprieel en monumentaal toegangshek; sinds enkele jaren onbewoond en sterk verwilderd.

Vlak na de Eerste Wereldoorlog kocht een zekere August Van Horenbeeck – ook 'Gust Van Weil' genoemd (volgens de kadastrale legger ondernemer met als domicilie Saint-Boniface, Manitoba, Canada) – in de spie tussen de spoorweg Leuven-Mechelen en de Stationsstraat, naast het station van Hever, enkele percelen waaronder een herberg met een tuin, in totaal 77 are. Het huis – het stamlokaal van de fanfare 'Bij de lange Wauters' – werd afgebroken en centraal binnen het nieuwe, tot één perceel versmolten, driehoekige blok verrezen een villa en, tegen de straat aan, een klein dienstgebouw. De stijl van de villa kan gekenmerkt worden als laateclectisch met verwijzingen naar de traditionele bak- en zandsteenbouw: speklagen, drieledige kruisramen met zandstenen kozijnen, maar alles in kunststeen.

Hoewel het perceel rond de villa door het kadaster gewoon als "hof" werd bestempeld, gaat het om een vrij gesofisticeerde siertuin, met 'landschappelijke' golvingen, een heuveltje met bruine beuken (Fagus sylvatica 'Atropunicea') – ondertussen met stamomtrekken van bijna 3 m (gemeten op 150 cm hoogte) – en enkele kleurrijke of anderszins interessante exoten als Amerikaanse eik (Quercus rubra) en hemelboom (Ailanthus altissima). Een recht laantje doorkruist dit informele patroon; het verbindt het toegangshek (monumentale pijlers van baksteen met speklagen en schampstenen) met de villa en vormt de ceremoniële toegang. Zoals op een oude ansichtkaart te zien is, liep deze toegangsweg uit op een grote rotonde met bloem- en rozenperken en, symmetrisch, nog bestaande struikmassieven van 'evergreens'.

Achter de villa, in het breedste gedeelte van de tuin, zijn er op de bezoekdatum 15 juni 2000, nog de overblijfselen aanwezig van een rond prieel van betonpalen en ijzeren, koepelvormig vlechtwerk dat ooit met rozen begroeid was – een goedkope echo van de 'Nouveau Jardin Pittoresque', een Belgische beweging die vlak voor de Eerste Wereldoorlog was ontstaan.

De struiklaag is opgebouwd uit populaire siersoorten: gewone laurierkers (Prunus laurocerasus), boerenjasmijn (Philadelphus coronarius), rododendron (Rhododendron ponticum, mogelijk ook cultivars). Daarnaast ook struiken of kleinere bomen die vermoedelijk deel uitmaakten van een meer formele compositie rond de toegangsweg en de rotonde die het ereplein vormde: oude exemplaren van buxus (Buxus sempervirens), goudbonte reuzenlevensboom (Thuja plicata 'Zebrina'), ongestekelde hulst (Ilex aquifolium 'Heterophylla') en Ierse taxus (Taxus baccata 'Fastigiata'). Door de verbreding en macadamisering van de Stationsstraat in de jaren 1950 verdween waarschijnlijk een groot gedeelte van de randbeplanting – getuige de opslag op oude stronken van vederesdoorn (Acer negundo) en Hollandse linde (Tilia x europaea). Het huis is al enkele jaren onbewoond en de tuin is sterk verwilderd, met onder andere gele helmbloem (Corydalis lutea) op de breukstenen plint van de villa.