Het Galgenbergbosje, gelegen ten zuidoosten van Sint-Andries, omvat een relict van het middeleeuwse galgenveld van de Stad Brugge en is bewaard aan de rand van een eerder recente villawijk langsheen het aloude tracé van de Diksmuidse Heerweg.

Historiek

Het Galgenbergbosje wordt reeds afgebeeld op 16de-eeuwse kaarten (confer Kaart van Pourbus). Bodemkundig, archeologisch en archivalisch onderzoek wees uit dat de site een getuigenheuvel van pleistocene ouderdom is waarop bij het opwerpen van een dubbele walstructuur een 14de-eeuwse site met leprozenhuisjes werd vergraven. De ouderdom van de bomen enerzijds en het aangetroffen schervenmateriaal maken duidelijk dat de walstructuur in de 16de of 17de eeuw moet opgeworpen zijn. De vorm van de wal doet een galgenberg vermoeden, maar gaat meer waarschijnlijk terug op een veelhoekige redoute uit de periode van de godsdienstoorlogen, met name het Fort Zevenbergen. Het feit dat melaatsen moesten instaan voor het begraven van gehangenen doet met grote zekerheid besluiten dat de terechtstellingsplaats teruggaat op de middeleeuwse periode. De galg zelf, die heel waarschijnlijk net naast de fortsite moet worden gesitueerd, bleef met zekerheid nog gebruikt tot in 1795. In elk geval lagen zowel de galg, de leprozenhuisjes als het aarden fort op de rand van het rechtsgebied van de stad Brugge. In 1880 werd hier nog een kapel toegewijd aan de Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. De kapel is verdwenen.

Beschrijving

Doorheen het bosje loopt de grens tussen de deelgemeenten Sint-Andries en Sint-Michiels. Het Galgenbergbosje omvat meerdere zeer oude hakhoutstoven van gewone haagbeuk (Carpinus betulus) met een omtrek tot circa 10 meter. Het uitgegroeide hakhout bereikt een hoogte tot circa 15 meter. De loten op de stoof bereiken een stamomtrek tot circa 110 centimeter (opname in 2009). Het hakhoutbeheer wordt beschouwd als een sinds lange tijd voortgezette beheersvorm.