De haag maakt deel uit van de erfbeplanting van een gesloten hoeve uit 1737. Over een lengte van circa 100 meter is het erf, langs de Paulatemstraat, afgesloten met een geschoren meidoornhaag. Deze doornige afsluiting was bedoeld om indringing te voorkomen en werd om die reden ondoordringbaar gemaakt. Dit gebeurde door het in elkaar vlechten van de haagplanten en door het dichten van gaten met beschikbare takken en dergelijke.

Op de kaart van het gereduceerde kadaster (ca 1850) is te zien dat de percelen toen in gebruik waren als boomgaard. Ook op de militaire topografische kaart uit 1870 werd het perceel nog steeds als omhaagde boomgaard gebruikt. Nadien verdween de boomgaard, maar de traditionele afsluitingshaag bleef behouden, al werd deze vermoedelijk sindsdien reeds (enkele malen) verjongd.

De haag heeft nog steeds haar originele scheerhoogte, namelijk één meter. Ondertussen is er wel bijmenging van eik en haagbeuk. Desondanks is dit landschapselement door zijn lengte en originele scheerhoogte een goed voorbeeld voor afsluitingshagen in de regio. In het noordoosten is het erf tevens begrensd door een rij opgaande eiken die deels parallel loopt met de meidoornhaag.