Tussen Meirbrug en Leysstraat. Oudste gedeelte aan de Huidevettersstraat (13de eeuw) oorspronkelijk enkel een stilstaand water (thans nog het breedste stuk), vandaar de benaming "Meere", waarschijnlijk ook gebruikt als houtdok, zie naam "Houtmeere". Verder uitgebreid tot de Wapper bij de tweede stadsvergroting in 1291-1314 en tot aan de Jezusstraat in 1410, werd er middenin 1489 een vaart getrokken tussen de Meirbrug en de Wapper met twee bruggen ter hoogte van de Twaalfmaandenstraat en de Klarenstraat; deze sloot aan op de Herentalsevaart via de Wapper en zorgde voor zoetwater; in 1541 gedeeltelijk overwelfd, werd de Meir spoedig een voorname, aristocratische straat, terwijl de benaming tijdens de 18de eeuw evolueerde naar "Meer", "Meir", "Place de Meir" en "Meirplaats"; vanaf 1527 tot eind de 18de eeuw prijkte tegenover de Huidevettersstraat een monumentaal kruisbeeld. Van de talrijke 16de en 17de eeuwse kloosters, de Onze-Lieve-Vrouwebroeders (Sint-Jan Berchmanscollege), de miniemen (nummers 89 en volgende), en de cellebroeders (hoek Cellebroedersstraat), is niets meer zichtbaar; uit de 18de eeuw zijn echter twee prachtige patriciërshuizen overgebleven, het zogenaamd Osterriethhuis en het Koninklijk Paleis. De drang naar pronkerig machtsvertoon in de 19de en de 20e eeuw deden het kleine pittoreske verdwijnen voor imposantere representatieve gebouwen, onder meer talrijke banken en verzekeringsmaatschappijen, zo de nummers 23-25, 75, 79, 87, 111-115, 28-32, 48, 54, 58, 74 tot 80. Thans belangrijk winkelcentrum; vandaar de meestal tot winkelpui verbouwde begane gronden. Uitdeinend naar de Meirbrug met een gebogen tracé, is voornamelijk de zuidelijke gevelwand in het oog springend; behouden gesloten karakter, enkel opengebroken aan de Wapper, benadrukt door de concave gevel van de Stadsfeestzaal, die de overgang maakt met de pompeuze Leysstraat, in contrast met de overwegend kleinschalige meest neoclassicistische lijstgevels aan de noordelijke zijde tussen de nummers 13 en 57.