Dokterswoning in neoclassicistische stijl gebouwd in opdracht van de arts Jacques De Man, naar een ontwerp door Jan De Vroey uit 1905. Het gebouw behoort tot het vroege oeuvre van de architect, wiens loopbaan midden jaren 1890 van start was gegaan. In deze periode bediende hij zich voor zijn residentiële architectuur zowel van het conventionele neoclassicisme, het eclecticisme, als de art nouveau. Kort vóór de Eerste Wereldoorlog bracht De Vroey de neogotische Sint-Hubertuskerk te Berchem tot stand. Actief tot zijn overlijden in 1935, ontwierp hij tijdens het interbellum zowel in de klassieke beaux-artsstijl, als de meer eigentijdse art deco.

Met een gevelbreedte van vier traveeën, omvat de rijwoning twee bouwlagen onder een zadeldak. De bepleisterde en beschilderde lijstgevel met schijnvoegen op de begane grond, rust op een geprofileerde, vermoedelijk hardstenen plint. Geleed door de puilijst, legt de compositie de klemtoon op het risaliet met inkomportaal in de derde travee. Verder is de opstand opgebouwd uit registers van rechthoekige deur- en vensteropeningen, de deur en de bovenvensters in geriemde omlijsting. Klassiek hoofdgestel met houten kroonlijst op consoles; dakkapel met voluten en driehoekig fronton, oorspronkelijk geflankeerd door twee oeils-de-boeuf. Vernieuwd schrijnwerk; bewaarde smeedijzeren keldertralies en gietijzeren voetschraper.

Volgens de bouwplannen wordt de linkerflank van de begane grond over de volledige diepte ingenomen door de gebruikelijke enfilade van salon, eetkamer en veranda met bovenlicht. De rechterflank omvat de spreekkamer, de traphal met bovenlicht en de keuken. Van de bovenverdieping ontbreekt de plattegrond in het bouwdossier.