in casu architectuurhistorische waarde: De neogotische Sint-Egidiuskerk, gebouwd tussen 1903-1907 naar ontwerp van architect Henri Vaerwyck en na de Eerste Wereldoorlog gerestaureerd door diens zoon Valentin Vaerwyck, is een representatief en gaaf voorbeeld van een stijlzuiver product van de door het Gentse Sint-Lucasinstituut gepropageerde neogotische stijl. De noodzakelijke restauratiewerken na de Eerste Wereldoorlog onder leiding van architect Valentin Vaerwyck hebben daar geen afbreuk aangedaan. Enkele kleinere aanpassingen niet te na gesproken bleef het origineel concept en de vormgeving behouden. Ook de éénvormige interieuraankleding qua materiaalgebruik en meubilair in neogotische stijl werd door de noodzakelijke restauratiewerken in de jaren 1920 niet aangetast en vormt zelfs een harmonieus geheel met de art decogetinte inbreng.
Het meubilair, ontworpen voor deze kerk en nog steeds in situ, werd vervaardigd door gerenommeerde kunstenaars, die hun opleiding genoten hadden aan het Sint-Lucasinstituut of tot diens ateliers behoorden, en getuigt van een zeer hoog artistiek niveau. Het meubilair, vervaardigd tussen 1907-1926, komt uit de ateliers van o.a. Alois De Beule, Léon Bressers, Matthias Zens, Remi Rooms, Felix Stockman, Maurits Geeraert, Oscar Sinia, Leopold Blanchaert, Sinaeve-Dhont, Spreters en andere en omvat beeldhouw- en schrijnwerk, altaren, glasramen, biechtstoelen, een preekstoel, communiebank, orgel e.d.
Na de voltooiing van de kerk werd circa 1908-1909 in de nabijheid door dezelfde architect een pastorie in neotraditionele stijl opgericht, waardoor de eenheid pastorie - kerk werd gerealiseerd. Daarenboven zijn zowel kerk als pastorie beeldbepalend en essentieel voor het dorpsplein.