Door de strategische ligging aan de verbindingsweg Gent - Dendermonde, in de 19de eeuw aan de grens van de dorpskern gelegen, was en is de voormalige notariswoning Burm een belangrijk herkennings- en referentiepunt in het straatbeeld en neemt het een prominente plaats in binnen het gemeentelijk weefsel. De lokalisatie van de site in combinatie met de gekozen vormgeving, grootte, stijl en materiaalgebruik visualiseert tot op heden bovendien het belang, de welstand en de maatschappelijke positie van de vroegere bewoners en bouwheren van de site.

De voormalige notariswoning Burm, gelegen in het dorpscentrum van Overmere, is historisch belangwekkend omwille van de verschillende lokale en nationale prominente bewoners die er in de 19de en 20ste eeuw verbleven. Aanvankelijk in 1877 gebouwd als notariswoning door notaris Theodoor Urbain Burm en vervolgens buitengoed geworden van de sociaal geëngageerde katholieke volksvertegenwoordiger en Minister van Staat Baron Emile Tibbaut (1862-1935). Na Baron Tibbauts overlijden werd het herenhuis terug ingericht als notariswoning van notaris Alfons D'Hooghe en zodoende is het illustratief voor de verderzetting van het residentiële karakter en van de prominente plaats die de bewoners en functie binnen de gemeente innamen. De bijhorende tuin is belangwekkend en representatief voor een laat 19de-eeuws aangelegd landschapspark.

in casu architectuurhistorische waarde: De voormalige notariswoning Burm van 1877 is architectuurhistorisch uitermate representatief voor een kwaliteitsvolle laat 19de-eeuwse herenwoning in neoclassicistische stijl. Gekenmerkt door het authentiek voorkomen en de traditionele symmetrische U-vormige aanleg, waarbij het parallel aan de straat geplaatste hoofdvolume van vijf traveeën en twee bouwlagen onder pannen schilddak geflankeerd wordt door twee haast identieke kleine vooruitspringende volumes van één travee en één bouwlaag. De monumentale gepleisterde straatgevel met typische strakke gevelopbouw is traditioneel verrijkt met neoclassicistische decoratieve elementen en een meer uitgewerkte centrale deurtravee. De beraapte achter- en zijgevels met vlak gepleisterd hoofdgestel en venster- en deuromlijstingen, zorgen voor een mooi kleur- en materiaalcontrast, eigen aan de bouwperiode en -stijl. Het ontwerp van de voormalige notariswoning is ook uitermate exemplarisch voor een totaalproject, waarbij het ex- en interieur samen met parktuin en aanhorigheid als één stilistisch en visueel geheel werd ontworpen. Het bijhorende fraaie dienstgebouw met inpandige stal ten zuiden van het woonhuis in neogotische stijl eveneens daterend van 1877, is naar grondplan, opstand en functie representatief voor een laat 19de-eeuwse personeelswoning en herkenbaar als traditionele aanhorigheid bij een residentiële site. Dankzij de uitgekiende vormgeving en materiaalgebruik heeft dit functioneel gebouw een pittoresk voorkomen en krijgt het meer de allure van een tuinfolie dan van een bijgebouw. De aanwezigheid van de arduinen stoeppalen met ijzeren ketting, ter afperking van het herenhuis ten opzichte van de openbare weg, is een karakteristiek maar alsmaar zeldzamer wordend fenomeen dat vanouds behoorde tot de belangrijke gebouwen in stedelijke context als visuele afscheiding van het privé en openbaar stoepgedeelte.

in casu interieurhistorische waarde: De interieurhistorische waarde van het herenhuis wordt bepaald door het kwalitatieve afwerking van het interieur waarvan de binnenindeling en structuur, die dateert uit de bouwperiode 1877, behouden bleef. De aanwezigheid van de oorspronkelijke kwaliteitsvolle binnendecoratie, zoals onder meer de verfijnde statietrap, de decoratieve tegelvloer, het schrijn- en stucwerk in neoclassicistische stijl, verhoogt de artistieke en interieurhistorische waarde van deze herenwoning nog. De voormalige notariswoning is exemplarisch voor een neoclassicistische interieurafwerking dat bovendien ook als één geheel met het exterieur, park en aanhorigheden werd ontworpen. Vanuit de centrale traphal heeft men een zeer mooi zicht op de in de gezichtsas aangelegde parktuin en is de visuele verbondenheid tussen woonhuis en tuin het sterkst.

De zeer fraaie ruime parktuin vertoont een laat 19de-eeuwse landschappelijke aanleg met dendrologisch waardevolle bomen. Het tuinarchitecturaal concept van parktuin met typisch zacht glooiend niveau, kunstmatige heuvel met voorraadkelder, slingerende paden, lovergang en in de zichtas geplante solitaire bomen bleef bewaard. Dit concept is bovendien exemplarisch voor de 19de-eeuwse burgerlijke architectuur die zich inspireerde en spiegelde aan de grote parken bij 18de- en begin 19de-eeuwse buitenplaatsen. Ook het nu nog aanwezige bomenassortiment met bepaalde kleur- en cultuurvariëteiten en mooie representatieve groei- en/of kunstsnoeivorm is representatief voor de 19de-eeuwse stijlperiode. De solitaire rode beuk dateert van bij de bouwperiode van het de notariswoning Burm en behoort zodoende tot één van de dikste en vermoedelijk ook oudste exemplaren van de regio.