in casu architectuurhistorische waarde:
Als voormalige, minstens tot 1137 opklimmende afhankelijkheid van het kapittel van het Heilige Kruis in Kamerijk, in 1783 opgetrokken door meester-metser Navez in een sobere baksteenarchitectuur met beperkt gebruik van Zandbergse steen en blauwe hardsteen en pas in 1804 inwendig voltooid, vormt de Sint-Martinuskerk een bijzonder representatief en goed bewaard voorbeeld van een grote, homogeen laatclassicistische, landelijke parochiekerk in de vorm van een driebeukig, zes traveeën tellend volume met pseudo-basilicale opstand, een ingebouwde vierkante westtoren en een door lagere sacristieën geflankeerd, driezijdig gesloten koor. Elementaire eenvoud en soberheid karakteriseren het compacte volume dat, afgezien van de klokkentoren met ingesnoerde, octogonale spits, slechts wordt gearticuleerd door een traveegeleding met rondboogvensters met alternerend gebruik van bak- en natuursteen en door drie blauw hardstenen portalen met forse, trapeziumvormige sluitsteen?

De heldere, overzichtelijke binnenruimte, geritmeerd door een hardsteen rondboogarcade van Toscaanse zuilen waarboven een vlakke gestucte zoldering met brede kloof, bezit een opmerkelijk rijk en kunstzinnig, overwegend 18de-eeuws meubilair waaronder drie laatbarokke gemarmerde houten portiekaltaren van de bekende Mechelse beeldhouwer Théodore Verhaegen (1701-1759), bijzonder fraaie koorgestoelten, kerkmeesterbanken en preekstoel.