als goed bewaard en karakteristiek voorbeeld van een industrieel complex met maalderij opgetrokken in 1887 naar ontwerp van architect Tony Eul - en annex een kuismolen en machinehal - volgens de architecturale en technische opvattingen die toen heersten; met een voor die periode typische ligging aan de haven van een met betrekking tot de molenactiviteit bloeiende stad, namelijk Leuven, daterend uit de beginperiode dat het transport van granen vooral in bulk met schepen gebeurde. Als inherente component vormt het gekasseide binnenplein een karakteristiek voorbeeld van pleinverharding die hoort bij een dergelijk industrieel complex uit de genoemde periode. Het is tevens een voorbeeld van een industriële maalderij waarin ook materiële getuigen van latere technische ontwikkelingen zoals de elektrificering van 1929, nog bewaard zijn. Het is tenslotte het laatste restant van de 19de-eeuwse industriële ontwikkeling van de Leuvense Vaartkom die voor de ruimtelijke, economische en sociale geschiedenis van de stad Leuven van onschatbaar belang is geweest.

in casu architectuurhistorische waarde: als configuratie van gebouwen met gekoppelde residentiële en economische functies, waarvan de concentratie op deze locatie historisch minstens teruggaat tot de 17de eeuw en architectuurtaal-typologisch heden getuigt van de tijdstyperende wijzigingen en voortschrijdende ontwikkelingen vanaf de 19de eeuw. Bovendien vormen zij nog de laatste restanten van de vroegere bebouwing in de Stapelhuisstraat. Als zichtbepalend gebouwencomplex dat, door zijn omvang en volumes en de verzorgde neoclassicistische gevelarchitectuur van 1873 van het woonhuis en de imposante frontgevel van 1887 van de maalderij, niet alleen een belangrijk impact heeft op het straatbeeld maar ook op deze gehele havenzone.
Bijkomend vormt het zowel ruimtelijk-visueel als historisch-industrieel een duidelijke functionele band met het el1egenoverliggende 18de-eeuwse woon- en pakhuis, Vaartkom nummer 30- 32.