Vermoedelijk in oorsprong een hofkerkje dat in de loop van de 11de eeuw uitgroeide tot een zelfstandige parochie en vanaf 1119-1131 tot het einde van het ancien régime een afhankelijkheid van de benedictinessenabdij van Groot-Bijgaarden vormt deze 1764 gedateerde, eenbeukige plattelandskerk, met ingebouwde, helmvormig bekroonde vierkante westtoren, zuidsacristie en een in 1870 door G. Hansotte in dezelfde stijl vergroot, driezijdig gesloten koor een opmerkelijk voorbeeld van een Louis XV-architectuur met laatbarokke reminiscenties. Bijzonder typerend voor deze in baksteen en zandhoudende kalksteen opgetrokken, pittoresk overkomende parochiekerk is de volledig in natuursteen uitgewerkte “schermgevel” belijnd door een hoge plint, brede hoekpilasters met bolbekroning en een klokgevel met zwaar geprofileerde booglijst met gestrekte uiteinden.

De met kruisribgewelven op consoles met dropmotief overkluisde binnenruimte wordt gestoffeerd door een vrijwel homogeen uit de tweede helft van de 18de eeuw daterend, waardevol meubilair, aangevuld met vier glas-in-lood-ramen van H. Heyden van 1900.