Dit pand is één van de twaalf kanunnikenhuizen die werden opgericht langs de beide zijden van de Maastrichterstraat, in de onmiddellijke omgeving van de kapittelkerk, buiten het eigenlijke monasterium. In het midden van de 13de eeuw gaven de fratres die totdantoe één kloostergemeenschap vormden, het gemeenschapsleven op en gingen apart wonen. Alle kanunnikenhuizen die in de 13de en 14de eeuw gebouwd zijn, gingen verloren in de grote stadsbrand in de nacht van 27 op 28 augustus 1677. Ze werden geheel of gedeeltelijk herbouwd op het einde van de 17de en in de eerste helft van de 18de eeuw. Het primitieve kanunnikenhuis II werd gebouwd in de tweede helft van de 13de eeuw door Godefridus de Trajecto. Na de stadsbrand, was het kanunnik Pierre Bourdon die na 27 februari 1712 startte met de nieuwbouw die vermoedelijk werd afgewerkt onder de kanunniken Jean d'Heur die kanunnik Bourdon op 19 januari 1714 opvolgde en door Henri Joseph d'Huveterre die als laatste kanunnik het huis bewoonde tot aan de Franse bezetting.

in casu architectuurhistorische waarde: Breedhuis in overgang tussen Maaslandse stijl en Lodewijk XV-stijl. Voor- en achtergevel hebben dezelfde ordonnantie met getoogde venster- en deuropeningen in mergelstenen omlijsting. Zowel het gelijkvloers als de verdieping zijn sterk symmetrisch gestructureerd met een centrale vestibule met aan weerszijden tweemaal twee kamers. Rijk gestoffeerd interieur met ontvangstsalon waarvan de wanden gedecoreerd zijn met olieverfschilderingen op doek; een tweede salon is volledig bepleisterd en overdadig gedecoreerd met stucwerk. Schouwmantels en originele parketvloeren zijn nog aanwezig.