historische en historische, in casu architectuurhistorische waarde: als zijnde één van de zeven volwaardige synagogen van België opgetrokken in de jaren 1861 tot 1914, een voor het land uniek patrimonium. Zij is een getuige van een belangrijk maatschappelijk proces, id est de emancipatie van de joodse gemeenschap, die in deze periode tot een hoogtepunt komt, en hier in het bijzonder te Oostende dat tijdens de regeerperiode van Leopold II uitgebouwd wordt tot een mondaine badplaats met internationale allures, pleisterplaats van een puissante bourgeoisie die zich de koninklijke aanwezigheid laat welgevallen. De Oostendse synagoge gebouwd voor zomergasten en ingehuldigd in 1911 staat aan het einde van een lange zoektocht naar een geëigend architectuurmodel om de joodse identiteit monumentaal vorm te geven. Zij volgt een eenvoudig typologisch model aangepast aan de beperkte ruimte en de onregelmatige afmetingen van het bouwperceel dat niettemin volledig wordt benut. De neoromaanse vormentaal is geïnspireerd op de toenmalige synagogenarchitectuur; de voorgevel is een exacte kopie in gereduceerde vorm van het middenfront van de orthodoxe synagoge van Frankfurt, naar ontwerp van de architecten P. Jürgens en J. Bachmann van 1904-1907.
als zijnde een ontwerp van de veelzijdige architect J. De Lange (Amsterdam 1883-Antwerpen 1948) die toen aan het beginpunt stond van een vruchtbare carrière in dienst van de Israëlitische gemeenschap.

als zijnde een getuige van het streven naar tolerantie, gelijkheid en erkenning van een minderheid binnen de maatschappij, een streven dat toen zijn bekroning vond in een monumentale, in het stadsbeeld geïntegreerde architectuur.