Het huis dat architect Van Eeckhoutte voor zichzelf bouwde is een typisch voorbeeld van een architectenwoning, een 'visitekaartje', 'modelproject' waarin het architecturale ideeëngoed van de ontwerper hoogtij viert. Het getuigt van zijn visie op ruimte en volume, maar ook van het belang dat hij hecht aan een totaalcreatie door het ontwerpen van de interieuraankleding en de meubels.
Als zijnde een waardevol voorbeeld van een residentiële woning van na de Eerste Wereldoorlog die, in tegenstelling tot meer dan 90 procent van de Vlaamse woningen uit die periode, reeds beschikte over luxueuze voorzieningen zoals centrale verwarming en een badkamer.

in casu architectuurhistorische waarde: Zijnde een typisch voorbeeld van de vernieuwende, modernistische interbellumarchitectuur in de regio Waregem, uitgevoerd als eigen woning voor en door de Waregemse architect Gentiel Van Eeckhoutte. Typerende elementen zijn het betonskelet, de geometrische vormentaal met een sterk driedimensionaal karakter, met name het afwisselen van rechthoekige en afgeronde vormen, en het gediversifieerde materiaal- en kleurgebruik.
De architectenwoning getuigt van de oorspronkelijkheid en zuiverheid van de ideeën en opvattingen van Gentiel van Eeckhoutte. Bovendien draagt de woning de symbolische betekenis als de leefomgeving van de architect en de plek waar een groot deel van zijn oeuvre tot stand is gekomen. Het vervult een voorbeeldfunctie, zowel binnen het eigen oeuvre van de ontwerper, als voor tijdgenoten zoals Maurice Bovijn.
De woning is merkwaardig qua planopbouw (betonconstructie laat vrije indeling toe) en materiaal- en kleurgebruik en getuigt in de interieurafwerking van een doorgedreven zin voor detaillering zoals onder meer de inkom met vestiaire, trappenhal, tegelvloeren en wandbekleding in de keuken en badkamer, meubels.

Zijnde de meest manifeste getuige van de architecturale visie van de Waregemse architect Gentiel Van Eeckhoutte (1906-1963) in de jaren 1930. Het is een duidelijk voorbeeld van een modernisme dat het lokale en provinciale niveau overstijgt en zich aansluit bij de Internationale Stijlbeweging en de ‘pakketbootstijl’. Meer nog dan zijn andere opdrachten getuigt de woning die de architect voor zichzelf ontwierp van een esthetische intentie. Hij kiest resoluut voor een experimentele betonconstructie met aandacht voor ruimte- en volumewerking en een vernieuwend materiaalgebruik. Bovendien verzorgt hij op doorgedreven wijze ook de volledige binnenaankleding en meubilering.
Als zijnde een modernistische woning waarin een opmerkelijke art-decobadkamer met bad, wastafel, bidet en toilet is bewaard als één van de weinige gerepertorieerde, min of meer intacte, in situ nog zichtbare realisaties uit die periode. Ook de zorgvuldige plafond-, kastdeur- en wandbekleding met marbriet in situ is uitzonderlijk.