De grafkapel werd vermoedelijk opgericht door de nieuwe kasteelheer Charles François Rittweger bij het plotselinge overlijden van zijn zoon Albert Rittweger in 1883. Naast vader en zoon Rittweger liggen ook François Rittweger en Léon Rittweger hier begraven.

De Rittwegers waren de laatste bewoners van kasteel Beaulieu van 1882 tot 1919. Die periode waarvan ook de grafkapel een getuige is, wordt als een laatste bloeiperiode van het kasteel beschouwd. Léon Rittweger was belangrijk voor de continentale invloed op de Noord-Ierse muziek in het midden van de 20ste eeuw. De lichamen van Charles François Rittweger, Albert Rittweger en Léon Rittweger bleven voor zover bekend in het graf bewaard.

De bijzonder verfijnde neogotische vormgeving in combinatie met een nieuw graftype maakt deze kapel een uitzonderlijk fraai voorbeeld van de Reformed Gothic. De combinatie van een gedetailleerd en kwalitatief vormgegeven exterieur met een evenwaardig vormgegeven interieur, inclusief de versiering gebeeldhouwd in het altaar, vormt een uitzonderlijk waardevol ensemble (=ensemblewaarde) in de Vlaamse funeraire kunst. De kapel getuigt van het kwaliteitswerk dat de  ‘Société Anonyme pour l’exploitation des carrières Rombaux’ uit Soignies leverde.

De grafkapel opgesteld langs het hoofdpad van de begraafplaats (=contextwaarde), is een representatief voorbeeld van de nieuwe maatschappelijk status van de familie Rittweger en in uitbreiding van de drang van de 19de-eeuwse burgerij om zich een adellijke levensstijl aan te meten. Zij deden dat in een vormentaal, de neogotiek, die geassocieerd werd met de katholieke adel. In dat licht dient zowel de bewoning van kasteel Beaulieu gezien te worden, evenals de constructie van de grafkapel door Charles François Rittweger én de expliciete vermelding van het overlijden op het kasteel van Albert Rittweger.

De gebruikte symbolen in de grafkapel, een altaar met immortellenkrans en palmtak zijn representatief voor een grafkapel en de funeraire symboliek in de late 19de eeuw. De immortellen of droogbloemen worden sinds de 19de eeuw verwerkt in kransen die graven sieren. De palmtak staat voor de ‘overwinning op de dood’. De gebruikte symbolen getuigen van de burgerlijke 19de-eeuwse cultuur waar de ‘taal der bloemen’ een algemeen gekend fenomeen was.

De menselijke resten van Charles François Rittweger, Albert Rittweger en Léon Rittweger bleven voor zover bekend in het graf bewaard. Menselijke resten in een duidelijk omschreven funeraire context zijn archeologisch belangrijk omdat bekend is wie zij waren, tot welke sociale laag ze behoren, wanneer ze stierven, enzovoort. Zelfs voor de 19de en 20ste eeuw blijven skeletresten belangrijke onafhankelijke tot stand gekomen informatiebronnen die de geschreven archiefbronnen kunnen toetsen, aanvullen en nuanceren. Over grafrituelen en grafgiften werd weinig informatie overgeleverd in eigen-tijdse bronnen. Grafinhouden en skeletresten zijn dan ook belangrijk om de visie op leven en dood, de funeraire cultuur, levensverwachting, ziekte, biologische kenmerken, ... te onderzoeken.