De wegkapel is één van de oudst bewaarde exemplaren in Vlaanderen toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans, een specifieke Mariaverering die al in de 15de eeuw een ruime verspreiding kende en die ontstond in de late middeleeuwen. De wegkapel werd gebouwd in de eerste helft van de 19de eeuw ter vervanging van een ouder exemplaar naast een oude verbindingsweg bij een driesprong.

in casu architectuurhistorische waarde: De neoclassicistisch getinte wegkapel bezit een voorgevel die met zijn rondboogopening tussen pilasters en driehoekige frontonbekroning typerend is voor de eerste helft van de 19de eeuw en gaat op een oudere kapel terug. Voor het klein religieus erfgoed is de wegkapel een representatief en herkenbaar exemplaar van het type uitgevoerd met portiek en met driezijdige sluiting in traditioneel gewitte baksteenbouw op pikte plint, met ijzeren topkruis en ovale oculi als vensters.

Het polychrome Onze-Lieve-Vrouwebeeld illustreert de lang doorlevende en populaire Mariaverering in het volksgeloof. De beide grote paternosters op het altaar zijn een materiële getuige van de toepassing van het Rozenkransgebed en het wereldwijde gebruik van dergelijke gebedsteller in de volksdevotie. De houten interieurdecoratie in de vorm van een portiekaltaar is een volkse interpretatie van de classicistische stijl met schilderingen op doek die verband houden met de rozenkrans. Naar verspreide gewoonte is de wegkapel vergezeld van een lindeboom. De kapel behield haar functie van processiekapel: de jaarlijkse Half-oogstprocessie vindt er nog steeds plaats.