Bedford House Cemetery getuigt, door zijn ligging in de buurt van Ieper, zijn omvang en het aantal bijgezette gesneuvelden, van de jarenlange verbeten Duitse pogingen om via Ieper het door geallieerden bezette hinterland te veroveren.
De uitbouw van deze militaire begraafplaats, ter plaatse van een commandopost met veldhospitaal en dito begraafplaats, in een voormalig kasteeldomein met bewaard tracé en geïntegreerde ruïnes, getuigt van de historische, bijwijlen zeer persoonlijke en affectieve band (confer de oorsprong van de benaming Bedford House) tussen de vaak verdwenen -burgerlijke- kastelen en de -militaire- begraafplaatsen.

De op 21 mei 1917 opgerichte War Graves Commission gelastte voor het westelijk Wereldoorlog 1 - front vier toonaangevende Britse architecten met de uitwerking van de basisprincipes en de ontwerpen van de Britse oorlogsbegraafplaatsen, met name Edwin Lutyens, reginald Bloomfield, Herbert Baker en, na 1920, Charles Holden. Onder leiding van F. Kenyon, directeur van het British Museum, en raadgevends bijgestaan door de schrijver Rudyard Kipling, werden naast de drie hoofdprincipes -monumenten van blijvende aard, uniforme grafstenen, geen onderscheid van rang- ook beslist tot de systematische inplanting van twee gedenktekens, met name het door Bloomfield ontworpen Cross of Sacrifice en de door Lutyens ontworpen Stone of remembrance, dit laatste -omwille van de hoge kostprijs- nochtans slechts op begraafplaatsen met méér dan 400 doden.
Aangelegd volgens deze principes, weliswaar door een architect-medewerker, met het volledige, sterk neoklassiek getinte programma met inbegrip van twee ciboriumvormige paviljoenen, doch rekening houdend met de specifieke topografie -met name de bewaarde elementen, grachten en ruïnes van het voormalige kasteel Kerskenhove, en vrijwel geïsoleerd, omgeven door nog visueel gave akkerlanden, vormt Bedford House Cemetery één der meest geslaagde, maar in zijn vormelijke uitbouw ook unieke realisaties van het CWGC ontwerpers team.